اشعاری طنز ازشاعران معاصر

ادامه مطلب

 شعر های زیبا از رودکی پدر شعر

بوی جوی  مولیان   آید  همی

یاد  یار     مهربان   آید   همی

ریگ آموی   و درشتی    راه او

زیر   پایم   پرنیان   آید   همی

آب جیحون از نشاط روی دوست

خنگ   ما را   تا میان   آید همی

ای بخارا! شاد باش و دیر زی

میر زی تو شادمان آید همی

میر ماه است و بخارا آسمان

ماه سوی آسمان آید همی

میر سرو است و بخارا بوستان

سرو سوی بوستان آید همی

آفرین و مدح سود آید همی

گر به گنج اندر زیان آید همی

گر بر سر نفس خود امیری، مردی

بر کور و کر، ار نکته نگیری، مردی

مردی نبود   فتاده     را پای زدن

گر دست فتاده ای بگیری، مردی

نامت شنوم، دل ز فرح زنده شود

حال من از اقبال تو فرخنده شود

وز غیر تو هر جا سخن آید به میان

خاطر به زار    غم    پراگنده شود

بر عشق توام، نه صبر پیداست، نه دل

بی روی توام، نه عقل بر جاست، نه دل

این غم، که مراست کوه قافست، نه غم

این دل، که تراست، سنگ خاراست، نه دل

در منزل غم فگنده مفرش ماییم

وز آب دو چشم دل پر آتش ماییم

عالم چو ستم کند ستمکش ماییم

دست خوش روزگار ناخوش ماییم

ای نالهٔ پیر خانقاه از غم تو

وی گریهٔ طفل بی گناه از غم تو

افغان خروس صبح گاه از غم تو

آه از غم تو! هزار آه ازغم تو!

از کعبه کلیسیا نشینم کردی

آخر در کفر بی‌قرینم کردی

بعد از دو هزار سجده بر درگه دوست

ای عشق، چه بیگانه ز دینم کردی!

چرخ کجه باز، تا نهان ساخت کجه

با نیک و بد دایره درباخت کجه

هنگامهٔ شب گذشت و شد قصه تمام

طالع به کفم یکی نینداخت کجه

در رهگذر باد چراغی     که    تراست

ترسم که: بمیرد از فراغی که تراست

بوی جگر     سوخته     عالم    بگرفت

گر نشنیدی، زهی دماغی که تراست!

با آن که دلم از غم هجرت خونست

شادی به غم توام ز غم افزونست

اندیشه کنم هر شب و گویم: یا رب

هجرانش چنینست، وصالش چونست؟

جایی که گذرگاه دل     محزونست

آن جا دو هزار نیزه بالا   خونست

لیلی صفتان ز حال ما   بی خبرند

مجنون داند که حال مجنون چونست؟

بی روی تو خورشید جهان‌سوز مباد

هم بی‌تو چراغ  عالم       افروز مباد

با وصل تو کس چو من بد آموز مباد

روزی که ترا     نبینم    آن روز مباد

شقایق ها فدای تار مادر

استاد رحیم دیندار(کامران) 

سرود           قدسیان         گفتار     مادر

تجلی گاه         حق        رخسار       مادر

 ز   لبخندش     به  خندد      باغ      شعرم  

  غذای       روح      من        گفتار      مادر

  ازین   خوشتر  و  ز   این بهتر   چه   گویم

 شقایق ها          فدای         تار        مادر

  در    عالم    آتش        عشقش    فروزان

  دو        صد    سنبل      فدای    نار   مادر

 نهد    جنّات   را     حق         زیر       پایش  

  طریق       حق         بؤد       کردار     مادر

   چکد      عطر       وفا    از      شاخسارش  

 صفای    جان      و       دل       گلزار   مادر   

  گر   او      خندد     به      خندد      آسمانها     

    ملائک            عاشق          دیدار       مادر   

    به      عالم      آرزو      جز      این      ندارم 

  که تا    یک      دم     شوم     غمخوار مادر

به مدحش    صد   زبان   خواهم  که   گویم

 مگر        یک       شمّه      از    اسرار    مادر

  غزال     طبع       شعرم        شد      خرامان

   به      باغ        عشق        از       انوار    مادر

  خموشی      را      گزین     مرغ     غزل ساز

نگنجد         در        غزل          ایثار        مادر

زبانم       الکن      ای      کامران        گردید

ز         مدح        شوکت       بسیار         مادر

شعری بسیار سوزناک و عاشقانه

ناب از  وحشی    بافقی :

دوستان شرح    پریشانی  من   گوش   کنید

داستان    غم      پنهانی   من  گوش    کنید

قصه بی  سر و   سامانی   من    گوش کنید

 گفت و گوی من و     حیرانی من گوش کنید

شرح  این آتش جان  سوز      نگفتن تا کی؟

سوختم     سوختم   این  راز نهفتن تا کی؟

 روزگاری من  و او ساکن     کویی     بودیم

  ساکن کوی بت    عربده    جویی    بودیم

عقل و دین   باخته    دیوانه     رویی بودیم

  بسته   سلسله   سلسله    مویی بودیم

کس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود

 یک گرفتار از    این جمله   که هستند نبود

نرگس غمزه زنش   اینهمه    بیمار نداشت

  سنبل پر شکنش   هیچ    گرفتار نداشت

اینهمه مشتری و    گرمی   بازار    نداشت

یوسفی   بود ولی   هیچ خریدار    نداشت

اول آنکس که خریدار   شدش    من بودم

چون چنین است پی کار دگر  باشم   به

چند روزی پی  دلدار  دگر      باشم    به

عندلیب گل رخسار دگر      باشم    به

مرغ خوش نغمه گلزار  دگر   باشم    به

نوگلی کو که شوم بلبل دستان سازش

سازم از تازه جوانان چمن    ممتازش

آن که بر جانم از او دم به دم آزاری هست

میتوان یافت که بر دل ز منش یاری هست

از من و     بندگی من اگر اشعاری هست

بفروشد که به هر گوشه خریداری هست

به وفاداری من نیست در این شهر کسی

بنده ای همچو مرا هست خریدار بسی

مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است

راه صد بادیه   درد بریدیم   بس     است

قدم از راه طلب باز کشیدیم  بس است

اول و آخر این مرحله دیدیم   بس است

بعد از   این ما و سر کوی دل    آرای دگر

با غزالی   به غزلخوانی و   غوغای دگر

تو مپندار که مهر از     دل محزون نرود

آتش عشق به جان افتد   و بیرون نرود

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود

چه گمان غلط است این برود چون نرود

چند کس از تو و یاران تو     آزرده شود

دوزخ از سردی این طایفه افسرده شود

ای پسر   چند     به کام     دگرانت بینم

سرخوش   و مست ز جام    دگرانت بینم

مایه   عیش       مدام      دگرانت    بینم

ساقی   مجلس     عام       دگرانت بینم

تو چه دانی که شدی یار چه بی باکی چند

چه هوسها که ندارند        هوسناکی چند

یار این       طایفه خانه    برانداز     مباش

از تو حیف است به این طایفه دمساز مباش

میشوی شهره به این فرقه   هم آواز مباش

غافل   از لعب     حریفان    دغل باز مباش

به که مشغول به این شغل نسازی خود را

این نه کاری   ست مبادا که ببازی خود را

در کمین تو بسی عیب   شماران هستند

سینه پر    درد ز    تو کینه گذاران هستند

داغ بر سینه ز تو سینه     فکاران هستند

غرض اینست که در قصد تو یاران هستند

باش مردانه    که ناگاه     قفایی   نخوری

واقف کشتی خود باش که پایی نخوری

گرچه از خاطر وحشی هوس روی تو رفت

وز    دلش آرزوی     قامت دلجوی تو رفت

شد دل آزرده و آزرده دل از کوی تو   رفت

با دل پر گله از ناخوشی    خوی تو رفت

حاش لله    که وفای تو     فراموش  کند

سخن    مصلحت آمیز کسان گوش کند

غزلهای بسیار دلنشین از اوحدی مراغه ای

ادامه مطلب

استاد رحیم دیندار(کامران)

غزل:  بوی نگار

بوی     گل   وریحان   و    بهار  آمده امشب           

  یا   سوی     دلم     بوی   نگا ر آمده امشب              

  سر را   به   نهم    بر   سر  خاک ره   کویش             

             چون       یار    سفر     کرده  سوار    امشب                                               

    بر   محفلم    ای    شمع    دگر  نور می فشان                    

        چون     ماه   منیرم    به   کنار   آمده امشب                                              

       هان   ای  دل سودازده      از    نرگس  بیمار                       

                 ژاله      مچکان      لاله     عذار آمده  امشب                                                               

              شکوه      مکن    ای دل     دگر از  تلخی ایام                                   

           آن     گلبن       بخت   تو    به بارآمده امشب                                                                                     

             تاب   از  دل   ما   کی   رود ای دوست نظرکن                             

               چون    بر  دل    شوریده   قرار  آمده  امشب                                                          

                 دیدم     که   دلم    فتاده     است   به گلزار                                                                   

                گفتم   چه   خبر    گفت   نگار  آمده  امشب                                                               

         تارفت که کامران زند خیمه به گلزار                             

                    گفتند  به  گلزار   هزار   آمده امشب                                           

برگزیده بهترین اشعار شاعران

دیرگاهی است    که   در   کوی تو اندر گذریم

شوق   دیدار     تو داریم    و   زخود بی خبریم

گفته بودی غزلی شاد   و   فرح     بخش   بگو

غزل   شاد      نداریم     که    خونین      جگریم

دود  اگر  بالا   نشیند  کسر شان شعله نیست 

روی دریا خس   نشیند   زیر   دریا   گوهر است

من  از   بی  قدری   خار   سر   دیوار  فهمیدم

که نا  کس،کس نمی گردد ازاین بالا نشینی ها

خوش   بود زمانی که نگاهت نفسم بود

در اوج عطش  قطره  یاد تو    بسم    بود

گفتم   که     نویسند    سر لوح     مزارم

می خواهم ومی خواستمت تا نفسم بود

تا تو نگاه می کنی   کار من  آه   کردن است

 جان به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است

چتر    در دست   بگیر ،  سوی     من    گر آیی

 آسمان     شعرم     ،  به     خدا     بارانی   است

از دست    غمت    خیمه    به     میخانه     زد م باز

با یاد      لبت     بوسه     به       پیمانه       زدم   باز

در     ساغر      می     جلوه         چشمان   تو  دیدم

دیوانه      شدم         نعره       مستانه         زدم    باز

 نگاهش میکنم شاید

بخواند از نگاه من

که اورا دوست میدارم

ولی افسوس او هرگز

نگاهم را نمیخواهد

به برگ گل نوشتم من

که اورا دوست میدارم

ولی افسوس او گل را

به زلف کودکی آویخت تا اورا بخنداند

برای شما عزیزان

پنج توصیه بسیار مهم

در استفاده از کامپیوتر

ادامه مطلب

کعبه عشق

غزلی از استاد کامران

در توصیف شیراز

که چندین سال پیش هنگام ورود به

شیراز

با در خواست استقبال کنندگان

                    همانجا فی البداهه این غزل را سرود:     

ادامه مطلب

غزلی بسیار

دلنشین و همگان

پسند از مولانا مولوی

ادامه مطلب

تضمین شیخ یهایی از شعر خیالی بخارایی

تا كی    به تمنای    وصال تو   یگانه

اشكم شود از هر مژه چون سیل روانه

خواهد به سرا آید شب هجران تو ، یا نه ؟

« ای تیر غمت را دل عشاق ، نشانه
جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه »

رفتم به در صومعه عابد و زاهد

دیدم همه را پیش رُخت راكع و ساجد

در میكده رهبانم و در صومعه عابد

« گه معتكف دیرم و گه ساكن مسجد
یعنی كه تو را می‌طلبم خانه به خانه »

روزی كه برفتند حریفان پی هر كار

زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمّار

من یار طلب كردم و او جلوه‌گه یار

« حاجی به ره كعبه و من طالب دیدار
او خانه همی جوید و من صاحب خانه »

هر در كه زنم ، صاحب آن خانه تویی ، تو

هرجا كه روم ، پرتو كاشانه تویی ، تو

در میكده و دیر كه جانانه تویی ، تو

« مقصود من از كعبه و بتخانه تویی ، تو
مقصود تویی ، كعبه و بتخانه بهانه »

بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید

پروانه در آتش شد و اسرار ، عیان دید

عارف ، صفت روی تو در پیر و جوان دید

« یعنی همه جا عكس رُخ یار توان دید

دیوانه منم من ، كه روم خانه به خانه »

عاقل به قوانین خرد راه تو پوید

دیوانه برون از همه آیین تو جوید

تا غنچه بشكفته این باغ كه بوید

« هركس به زبانی صفت حمد تو گوید
بلبل به غزل خوانی و قمری به ترانه »

بیچاره بهایی كه دلش زار غم توست

هرچند كه عاصی است ، ز خیل خِدّم توست

امید وی از عاطفت دم به دم توست

« تقصیرِ خیالی به امید كرم توست
یعنی كه گنه را به از این نیست بهانه  »

برسر این شعر غوغاست عده ای از نظامی گنجوی وعده ای از ابن یمین و.......

آن کس که بداند و بداند که بداند

اسب خرد از گنبد گردون بجهاند

آن کس که بداند و نداند که بداند

آگاه نمایید که بس خفته نماند

آن کس که نداند و بداند که نداند

لنگان خرک خویش به منزل برساند

آن کس که نداند و نداند که نداند

در جهل مرکب ابدالدهر بماند

آنکس که نداند و نخواهد که بداند

حیف است چنین جانوری زنده بماند

استاد رحیم دیندار(کامران)

سه غزل بسیار زیبا و دلنشین

روزگارا

روزگارا     دل    صاحب    نظران   می شکنی

سنگ غم بر سر شوریده سران  می شکنی

روزگارا  عجب این   است که از سنگدلی

حرمت  ما بر  کوته    نظران   می شکنی

این نه انصاف ونه از شوکت مردانگی است

چینی   نازک  ما    رهگذران    می شکنی

ما نرفتیم  چو دونان   ز   پی منصب  وجاه

وین عجب بین که دل همسفران می شکنی

بام    کاشانه   ما  را   به   کلنگ  بیداد

ای کج اندیش توچون بد گهران می شکنی

می زنی سنگ  ستم  بر سر آزاده   دلان

روزگارا   نه   سر  تاجوران  می شکنی

ساغر ماست پر از  باده اسلام و نبی

ساغر ما تو به دست دگران می شکنی

اهل علم و هنرم اسوه من عشق علی است

 کلک ما  را  به بر بی هنران  می شکنی

سهم کامران ز بیداد  تو  شد  خانه غم

روزگارا دل  خونین جگران می شکنی

گو هر شعر      

     گرچه   آن زیبا صنم   گردیده   با  اغیا ر یار

   گرچه کرده مرغ جان را آن بت خونخوارخوار

       لیک   دارد    صبر    ایوبی    دل    نالان  من

        گو  به  گردد    بهر جانم   زلف   آن  دلدار  دار

         تا   شدی    هم    صحبت    اغیار   تار این  دلم

       دم  نیارد   چون   شکسته   شد از   آن   گفتار  تار

          شد   خزان   هجر  مرغ   دل  رمید   از بوستان 

        ای دریغا  رفت  بی تو ای   گل رفت از گلسار سار

            ای   جفا جو   سنگ  دل    تا    چند   آزارم  کنی 

            عاشق غم    دیده ات    گشته    از   این   آزار زار

              نیست   روز  روشنم  را   خرمی    چون  شام تار

            چون سرای عشق   شد   آخر از این   رفتار   تار

           با    تامل    ای    جوانان   وطن     همت    کنید

           چون که می آید   پدید   آخر   از این    افکار کار

            علم  و  فن و  شعر وصنعت  را رواجی نو دهید 

            همت  ای هم    میهنان    تا  چند    در  انبا ربار

            می کنم   اندر    وطن  ایثار    هر دم  هم وطن

            گر چه  می دانم  چکد  روزی از این  ایثار   ثار

             خصم  دون  چون مار باشد   کرد   می باید حذر

             کی بداند  ای   عزیزان     ارزش     تیمار  مار

             هست چون  گلنار این    گل را که پروردم کنون 

            لیک خیزد  دم به دم جانا  از    این     گلنار نار

           گوهر  شعرم  نمی گردد     نثار      هر     خسی

            نیک  دانم   خصم   راآید   از    این    اشعار عار

            گشته ای    دیندار    تو  افسانه     ملک      کیان

               گر   نسازندت      رقیبان     اندرین   بازار    زار

قرن اتم

اثر: استاد دیندار (کامران)

تو  یوسف  عصری  تو  شه  ماه  رخانی

تو  یوسف   قلب منی   و   بهتر   از    آنی 

در   قرن   اتم    گر  چه شده  عشق مجازی

لیلای    منی     بی  نو   کنم   اشک  فشانی

یوسف     کند    از    خرمن    حسن  تو گدایی

از   پیرهن       وصل       تو      یابیم      جوانی

مدهوش    تو    عالم    شود    ار چهره نمایی

یا شکر  از  آن    لعل    لبانت    چو     فشانی

تو     روشنی         مردمک        دیده      مایی

نتوان      به     زبان  فلمی    گفت     چسانی

آندم  که  به  صد    ناز  در    آغوش  من    آیی

جان   و  دل    ما  را  تو  به   یک لحظه ستانی

شیدای    توأم     لیلی     و   مچنون   نشناسم

تو  لیلی   و  شیرینی  و       عذرای      زمانی

اندر  دل    و   در    روح   و   روان  جای گرفتی

تو      کعبه       آمال   من     و      ورد  زبانی

تو     پادشه    حسنی    و   سلطان    سخن  من

کردند    شه    حسن    و    سخن   نیک  تبانی

گشتم    همه          وادی       عرفان     گذشتم

از دایره    عشق      که     تو       مرکز    آنی

کاشانه    دل    سبز     شد    از   جلوه   حسُنت

زیبد    به    لب      دهر    اگر     خنده      نشانی

زاهد    چه     دهی     پند    به    رندان    خرابات

حالی    که    مرا    هست  در این عشق ندانی

اندر        دل       کامران   کنی   جلوه     نمایی

ای     آنکه      در     آفاق   به  از    ماه جهانی

غزلی زیبا از مهدی حمیدی شیرازی

"شنیدم که چون قوی،زیبا بمیرد!"

شنیدم   که چون    قوی،  زیبا بمیرد!

فریبنده        زاد     و      فریبا    بمیرد 

شب    مرگ تنها   نشیند     به موجی 

رود    گوشه ای    دور و     تنها بمیرد! 

در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب 

که خود    در      میان    غزل ها   بمیرد 

گروهی     بر   آنند     کاین    مرغ  شیدا  

کجا    عاشقی      کرد      آنجا      بمیرد

شب      مرگ     از     بیم    آنجا    شتابد 

که     از   مرگ    غافل    شود تا    بمیرد 

من    این نکته    گیرم که    باور   نکردم 

ندیدم    که     قویی     به    صحرا بمیرد 

چو     روزی      ز آغوش     دریا   بر    آمد

شبی هم   در       آغوش     دریا      بمیرد

تو دریای من     بودی و    آغوش    وا  کن! 

که می خواهد  این    قوی    زیبا     بمیرد! 

هارا گئددین   

استاد رحیم دیندار(کامران)

ای نازلی صنم آی  ده لی  جیران  هارا گئدون  

 سنسیز    کونولیم     ایلیر   افغان  هارا  گئددین

   سنسیز   داها      میخانه  ده     پیمانه   دولانماز   

   جانیم   سنه  ا ی جان اولا  قوربان  هارا   گئددین 

    گل سئوله   نه دن شامی  غمیم ده  اوفول ائدون

    سئولر     کونولیم     ای  مه  تابان هارا      گئددین

   هیجرون    گوزلیم  آغ  گونیمی    ایله       دی  قاره

  ای  راحت   جان    شمع   شبستان     هارا  گئددین

 گول زار         وجودیم    ده     أسیل لر    قارا   یئل لر

   سنسیز    منه غم  ایله دی     طوفان   هارا  گئددین

  گل   دیم    گوزلیم   کوی وه   گوردیم   اثرین      یوخ

کونلوم دیل آچوب سئوله دی ای جان هارا گئددین

هیجران اوخ آتیب  ایله دی بو باغریمی شان شان

دونیانی    منه    ایله دی    زندان       هارا  گئددین

نیلیم  کی   آخار   گوز  یاشی  هیجرون ده   دمادم

القانه      چونیب     دیده     گریان    هارا    گئددین

گول   خانه  مه   سنسیز  گوزلیم  قاره یئل  أسدی

گولخانه    اولوب        کلبه   احزان   هارا   گئددین

هیجران  اوخن     آتدون  منی  آماج    غم  ائدون

آی  قاشی کمان  اوخلاری مژگان هارا گئددین 

  زنجیر   تکین  بنده    چکیب  دور   منی   زولفون

طوفانلی  هوا  ده  کونولیم  کشتی  ده  قالدی

دریای    غمون اولدی خروشان     هارا   گئددین

عشقفونده  گوزل  اولدی  صفاهان  منه  موطن

دور    گل گول  آچوب ملک صفاهان هارا گئددین

      گلواژه   شعریم    شبی    هیجرانی ده   صولدی   

    قوربانین   اولا       دفتر   و  دیوان    ها را    گئددین

       غم  خیمه     وروب    تیغ     فراقون     منی   یاردی    

       کامرانون     اولوب     قانینه    غلتان هارا     گئددین

           دار گونده                    

                             جانانیم                           

                               گئدیر                                  

 استاد رحیم دیندار(کامران)

 گؤیللره  دریایه   دشته  آه   و  افغانیم     گئدیر              

 ای گوزل گئد مه دایان سنلن دل و جانیم گئدیر                  

گئدمه پوزغون  حالیمی  درد و غمه   یار   ایلمه             

 رحم ائد یئدی  سمایه    داد    و  افغانیم  گئدیر                   

 عنبر افشانی چمن  سن   ای  باهاره  جان  فزا                  

 اولما راضی سئولیم کی    عنبر افشانیم  گئدیر                   

  سن دنیز سن حسنیده اول لاله اوزلر  قطره آب                    

نینی یم  من  قطره بارانی   کی    عمانیم  گئدیر                            

سن  گوزللره اولکسینده  بیر  ایشقلی  ماهیدون               

   نینی یم  اولدوز   لاری اول ماه     تابانیم     گئدیر                                  

لاله اوزلر ملکینین تاجی دون   ای     زیبا     صنم                 

  گرائدم شیون  روا دور چون  کی سلطانیم  گئدیر                   

یوسف عشقیدون  ای  گول منده     یعقوب    زمان                   

 نینی یم  کنعان   دیارین  ماه     کنعانیم         گئدیر                    

گورمیب    بیچاره  کونلیم  سن  تکین   شیرین  زبان                 

رحم قیل   گل   یانیمه   قویما دیم  جانیم        گئدیر                

سن  گوزل   جیرانه  من    بو  دشتیده  حیرانی دیم           

 نینی یم من کوه و دشتی چون  کی جیرانیم گئدیر                

   کوکب  بختیم  اوفول  ائدی  گونیم       اولدی    قارا                                

  حالیمه  قان   غلیون    دار    گونده    جانانیم    گئدیر                               

  مهر   رخشانیم  سنیدون   مابقی    شمع   و    چراغ                            

  نینی یم     شمع    و    چراغی مهر رخشانیم  گئدیر                             

  اولماسا   ساقی    دولان   ماز  باده لر     میخانه  ده                      

  باغلیون   میخانه  نی  چون  باده     گردانیم      گئدیر                   

   سن منیم   ایمانمی   دون    سجده   گاه        عشقیده                 

 نینی یم من سجده    گاهی   چونکه   ایمانیم     گئدیر                  

   چرخ  بدسیرت    اولوب   دنیا   منه       یار      اولمادی                  

 گلشن بختیم  سارال  دی    چون کی   باغ بانیم  گئدیر    

 کامرانین   الهام    بخشی ای      فلک    ترک     ایلیر        

 طبع  شعریم   بیرده    جوشماز مرغ  دستانیم    گئدیر                           

برچسب‌ها: استاد رحیم دیندار(کامران) دو غزل ترکی هارا گئددین دار گونده جانانیم گئدیر

بی تو مهتاب شبی.......

فریدون مشیری

بی تو ، مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم

 

همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم

 

شوق دیدار تو لبریز شد از  جام وجودم

 

شدم آن عاشق دیوانه که بودم !

در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید

باغ صد   خاطره خندید

عطر صد خاطره پیچید

یادم آید که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم

تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت

من همه محو تماشای نگاهت

آسمان صاف و شب آرام

بخت خندان و زمان رام

خوشه ماه فرو ریخته در آب

شاخه ها دست برآورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ

یادم آید : تو بمن گفتی :

ازین عشق حذر کن !

لحظه ای چند بر این آب نظر کن

آب ، آئینة   عشق   گذران است

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است

باش فردا ، که دلت با دگران است

تا فراموش کنی ، چندی ازین شهر سفر کن !

با تو گفتم :

حذر از عشق ؟

ندانم

سفر از پیش تو ؟

هرگز نتوانم

روز اول که  دل من به تمنای تو پَر زد

چون کبوتر لب بام تو نشستم

تو بمن سنگ زدی ، من نه رمیدم ، نه گسستم

باز گفتم که : تو صیادی و من آهوی دشتم

تا به دام تو درافتم ، همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق ندانم

سفر از پیش تو هرگز نتوانم ، نتوانم … !

اشکی از شاخه فرو ریخت

مرغ شب نالة تلخی زد و بگریخت !

اشک در چشم تو لرزید

ماه بر عشق تو خندید

یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه کشیدم

نگسستم ، نرمیدم

رفت در ظلمت غم ، آن شب و شبهای دگر هم

نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم

نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم !

 

بی تو ، اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم

 

                          

سه غزل از....عمادخراسانی

گر چه مستیم و خرابیم چو شبهای دگر

باز کن ساقی مجلس سر ِ مینای دگر

امشبی را که در آنیم غنیمت شمریم
شاید ای جان نرسیدیم به فردای دگر

مست مستم ، مشکن قدر خود ای پنجه غم
من به میخانه‌ام امشب تو برو جای دگر

چه به میخانه چه محراب حرامم باشد
گر به‌جز عشق توام هست تمنای دگر

تا روم از پی یار دگری می باید
جز دل من دلی وجز تو دلارای دگر

نشینده است گلی بوی تو ای غنچه ناز
بوده ام ورنه بسی همدم گلهای دگر

تو سیه چشم چو آئی به تماشای چمن
نگذاری به ‌کسی چشم تماشای دگر

باده پیش آر که رفتند از این مکتب راز
اوستادان و فزودند معمای دگر

این قفس را نبود روزنی ای مرغ پریش
آرزو ساخته بستان طرب زای دگر

گر بهشتی است رخ تست نگارا که در آن
می توان کرد به هر لحظه تماشای دگر

از تو زیبا صنم اینقدر جفا زیبا نیست
گیرم این دل نتوان داد به ‌زیبای دگر

می‌ فروشان همه دانند "عمادا" که بود
عاشقان را حرم و دیر و کلیسای دگر

عمادخراسانی



پیش مــــا ســوخته گــان مسجد و میخانه یکیست

حــرم و دیر یکـــی ، سبحــــه و پیمــانـــــــه یکیست

اینهمــــه جنـــگ و جدل حاصل کوته نظری است

گـــر نظـــر پاک کنـــی کعبه و بتخــــانه یکیست

اینهمـــه قصــه زغــوغــا ی گـــر فتــاران است

ورنـــه از روز ازل ، دام یــــکی دانــــــه یکیست

ره هـــرکس بفســـونـــی زده آن شـــوخ اَرنــــه

گـــریـــه نیمه شب و خنـــــده مستـــا نـــه یکیست

گـــر زمـــن پر ســـی از آن لطف کـــه من میدانم

آشنا بــردر این خــانه و بیگـــانــــــه یکیــــست

عشق آتش بـــود و خـــانه خــــرا بــــی د ارد

پیش آتش دل شمــع و پـــر پــروانـــه یکیست

گـــر به سر حــد جنــونت ببـــــرد عشــق ((عمـاد))

بــی وفــائــی و وفـــا داری جــا نـــــانه یکیست

دلم آشفته آن مایه ناز است هنوز

مرغ پر سوخته در پنجه باز است هنوز

جان به لب آمد و لب بر لب جانان نرسید

دل به جان آمد و او بر سر ناز است هنوز

گر چه بیگانه ز خود گشتم و دیوانه ز عشق

یار عاشق کش و بیگانه نواز است هنوز

خاک گردیدم و بر آتش من آب نزد

غافل از حسرت ارباب نیاز است هنوز

گرچه هر لحظه مدد می دهدم چشم پر آب

دل سودا زده در سوز و گداز است هنوز 

همه خفتند به غیر از من و پروانه و شمع

قصه ما دو سه دیوانه دراز است هنوز

گر چه رفتی، ز دلم حسرت روی تو نرفت

در این خانه به امید تو باز است هنوز

این چه سوداست عمادا که تو در سر داری؟

وین چه سوزی است که در پرده ساز است هنوز

 عماد خراسانی

دو غزل زیبا از رهی معیری

اشکم ولی به پای عزیزان چکیده ام

خارم ولی به سایه گل آرمیده ام

با یاد رنگ و بوی تو  ای نوبهار عشق

همچون بنفشه  سر به گریبان کشیده ام

چون خاک در هوای تو از پا فتاده ام

چون اشک در قفای تو با سر دویده ام

من جلوه شباب ندیدم  به عمر خویش

از دیگران  حدیث جوانی شنیده ام

از جام عافیت  می نابی نخورده ام

وز شاخ آرزو گل عیشی نچیده ام

موی سپید را فلکم رایگان نداد

این رشته را به نقد جوانی خریده ام

ای سرو پای بسته به آزادگی  مناز

آزاده من  که از همه عالم  بریده ام

گر می گریزم از نظر مردمان « رهی

                                    عیبم مکن که آهوی مردم ندیده ام                                

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم

در میان لاله     و گل آشیانی داشتم

گرد آن شمع طرب می‌سوختم پروانه‌وار

     پای آن سرو روان اشک روانی داشتم

آتشم بر جان ولی از شکوه لب خاموش بود

    عشق را از اشک حسرت ترجمانی داشتم

چون سرشک از شوق بودم خاکبوس درگهی

چون غبار از شکر سر بر آستانی داشتم

در خزان با سرو و نسرینم بهاری تازه بود

در زمین با ماه و پروین آسمانی داشتم

درد بی‌عشقی ز جانم برده طاقت ورنه من

    داشتم آرام تا آرام جانی داشتم

بلبل طبعم رهی باشد ز تنهایی خموش

                                    نغمه‌ها بودی مرا تا همزبانی داشتم

آخشام چاغی

 استاد رحیم دیندار  متخلص به کامران

رسمیدورگون باتمامیش دان آی چیخارآخشام چاغی

عاشیقین    حالی اولار    غمدن فیکار   آخشام  چاغی

آی    آتان دا   قاش   گوزل اولدوز   لارا  کؤنلوم یانار

گؤزیاشی اولدوز   سایاق  غمدن  آخار   آخشام  چاغی

سئوگیلین    عشقینده  عاشیق   کوچه غمده گه زر

عاشیق  ئوزمعشوقه سین هردن  تاپارآخشام چاغی

           گوی     دئیم بیلسین جماعت    نیلیب هیجران  منه   

                           محنت  هیجرون   منی غمدن یخار   آخشام چاغی                        

وار  یئری  بیلسین   خلایق بومصیبت قصه سین

عاشقین قلبین غمه هیجران سیخارآخشام چاغی

قاش قارالان دا    هامی   گؤزلر   گله   ئوزسئوگیلی

مؤنسین الدن  وئرن غمدن   یانار   آخشام  چاغی

برزخ   غربتده  کی      درک   ایلیر       بو  مطلبی

کاسه  صبرین غریب عاشیق جالار آخشام چاغی

نیلیم گؤزلردی  کؤنلوم  بو   سویوق   ایللرسنی

داغ داشاایندی کؤنول  غمدن قاچار  آخشام چاغی

برزن  و  کوی و  خیاوان    دا  گزر    نالان       کؤنول

بخت  ئوز  قوی  ساسنه  هردن  چاتار  آخشام  چاغی

قالمیب   تاب و      توانیم اولمیشام    غم  لر   قوشی

قول قاناد  کؤنلوم قوشی  هردن  چالارآخشام چاغی

]

لاله ئوز  اول    غنچه    لب  جانا      گزنده  گولشنی

حسرتیلن  سئوگیله   کؤنلوم  باخار  آخشام  چاغی

نازلن   ماهه      منیرم    برزنه       آخشام   چیخار

اول  سببدن  گؤن  ایتر  جانا    باتار    آخشام  چاغی

مسته مستم ای گؤزل گوی آهی آه اوستن چکیم

نیلیم  کؤنلوم چهکرغمدن هاوار   آخشام    چاغی

گل یانیقلی شعره باخ کامران سئولردم به    دم

چشمه شعریم جوشارهردن  داشارآخشام چاغی

فرستنده :مدبریت MAHVASH همه جا

بهترین شعر علی معلم

فصل عاشقاته

این فصل را با من بخوان، باقى فسانه است

این فصل را بسیار خواندم، عاشقانه است

باز آن قیامت قامت بنشسته برخاست

پشت و پناه امت بشكسته برخاست

برخاست در كف تیغ طرد و ترك و حاشا

آن نوح موسى‏قامت یوسف تماشا

احیاء دین و قلع و قمع كفر و كین را

آغاز كرد آن هجرت شورآفرین را

رایت به قمع فتنه بیرون از نجف زد

بر امّت اسلام، بانگ لاتخف زد

چون مصطفى راهى شد از جور عنودان

آتش فكند از قهر، در جان حسودان

با شور ابراهیمیان عرض و لا... كرد

گوئى حسین از كعبه قصد كربلا كرد

از عمق جان اسلامیان خواندند او را

از كفر، سیلى‏خوردگان راندند او را

با آنكه میلش سوى اهل خویشتن بود،

پیر پدر مشتاق ابناى وطن بود 

در غربت از پوینده خالى شد ركابش

یعنى فرود آمد به مغرب آفتابش

      

بر كفر ایران نوبتى دیگر خروشید

اسلامِ سیلى‏خورده بر كافر خروشید

در دل نه بیمش دیگر از گرمى نه سردى

طاغوت را آواره كرد از پایمردى

آخر به مردى چاره سردرگمى یافت

داد بزرگى داد و عزّ و مردمى یافت

چشم جهان، حیران كافرسوزى‏اش شد

تا قابلیت از رشادت روزى‏اش شد

وز آن قبولى آن امام رفته ما

مشتاق شد، مشتاق جمع تفته ما

در آسمان بر ابرها پُر شد ركابش

از مغرب عالم برآمد آفتابش

مژده‏است گویى در خبر آخر زمان را

خورشید از مغرب فروزد آسمان را

گیتى به كام خلقِ بازیگر نمانَد

و ز توبه كس را بهره‏اى دیگر نمانَد

آنك ز مغرب مطلع شمس امامت

اینك به مشرق تیغ و میزان و غرامت

این قصه گو پایان ندارد تا به محشر

حالى »معلم« این سخن بگذار و بگذر

زین مایه در درمان درد حیرت خویش

شو، چاره‏اى كن در بسیج هجرت خویش

زین بیخودى‏ها مركب غیرت برانگیز

گامى برون نه از خود و با وى درآمیز

سه غزل زبیا

از بهترین غزل های مهرداد اوستا

وفا نكردي و كردم، خطا نديدي و ديدم

 

شكستي و نشكستم، بُريدي و نبريدم

 

اگر ز خلق ملامت، و گر ز كرده ندامت

 

 

كشيدم از تو كشيدم، شنيدم از تو شنيدم

 

 

كي ام، شكوفه اشكي كه در هواي تو هر شب

 

 

ز چشم ناله شكفتم، به روي شكوه دويدم

 

 

مرا نصيب غم آمد، به شادي همه عالم

 

چرا كه از همه عالم، محبت تو گزيدم

 

با من بگو تا کیستی, مهری؟ بگو, ماهی؟ بگو

خوابی؟ خیالی؟ چیستی؟ اشکی؟ بگو، آهی؟ بگو

راندم چو از مهرت سخن گفتی بسوز و دم مزن

دیگر بگو از جان من, جانا چه می‌خواهی؟ بگو

گیرم نمی‌گیری دگر, زآشفته ی عشقت خبر

بر حال من گاهی نگر, با من سخن گاهی بگو

ای گل پی هر خس مرو, در خلوت هر کس مرو

گویی که دانم, پس مرو، گر آگه از راهی بگو

غمخوار دل ای مه نیی, از درد من آگه نیی

ولله نیی, بالله نیی, از دردم آگاهی بگو ؟

بر خلوت دل سرزده یک شب درآ ساغر زده

آخر نگویی سرزده, از من چه کوتاهی بگو؟

من عاشق تنهایی‌ام سرگشته شیدایی‌ام

دیوانه‌ای رسوایی‌ام, تو هرچه می‌خواهی بگو 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بازآ كه چون برگ خزانم رخ زردی‌‌ست

 

با یاد تو دم ساز دل من دم سردی‌ست

 

 

 

گر رو به تو آورده‌ام از روی نیازی‌‌ست

 

ور دردسری می‌دهمت از سر دردی‌ست

 

از راهروان سفر عشق درین دشت

 

گلگونه سرشكیست اگر راهنوردى ست

 

در عرصه اندیشه من با كه توان گفت

 

 

سرگشته چه فریادی و خونین چه نبردى ست

غمخوار به جز درد و وفادار به جز درد

 

 

جز درد كه دانست كه این مرد چه مردی است

 

از درد سخن گفتن و از درد شنیدن

 

با مردم بیدرد ندانی كه چه دردی است؟

 

چون جام شفق موج زند خون به دل من

با این همه دور از تو مرا چهره زردی است

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     شهر گل

استادرحیم دیندار کامران

  امشب  بسان  ابرها  من   نیز هم    بارانیم

چون تندری در آسمان می غرّم  و   طوفانیم

شددیدگانم خون فشان چون ابرهای  آسمان

دردا  نشد   کس همدمم در این شب بارانیم

تنها و سرگردان  شدم در   این  دیار  پرستم

 ای چرخ بد سیرت بگو  تا چند  می سوزانیم

این بود تقدیر ای فلک  دستم ندارد چون نمک

آری  ندید   از  کس  وفا   آخر   دل   بحرانیم

یعقوب  دهر   آخر  نشد  از حال  زارم با خبر

یادم کنید  ای   دوستان  در  چاه غم  زندانیم

نالم  زجور  دشمنان   یا  از  جفای   دوستان

ای  دل  ز پا  آرد  مرا     این   عقده   پنهانیم

چون اسب سرکش ای دلا مارا بهرسو میبری

در این  دیار   غم  فزا   تا  چند    می گردانیم

دامن غم  را  کن  رها با ما  به  شهر  گل  بیا

ای  دل  بگو آخر چرا  بر کوی غم  می خوانیم

در شهر گل  آن  دلربا   دارد  سرائی  با   صفا

گه ل بوردا  اتراق  ایلیک  من  بو یارن  مهمانیم

تو  قبله سبز  منی   هم   مطلع   شعر  منی

ملک کیان  آخر  ترا  هم  مسند   شاهی   ترا

از در  مران  این  خسته  را من نیز  هم  ایرانیم

کامران بهر عشق او  شعر و غزل تصنیف کن

آری  سمر  شد  د ر  جهان  اشعار  پر   عرفانیم

استاد رحیم دیندار(کامران

شعر ترکی ب نازلی نیگارم گله جک

نازلی   نیگارم  گله جک      

اوره گیم  مژده   وئرر نازلی   نیگاریم  گله جک 

  منی شیدا   ائلین     لاله   عذاریم      گله جک

   بیلیسیز  باغی  اومیدیم  نیه جان  تابدی  یئنه

   بو سویوق قیشدا منیم تازه   باهاریم  گله جک

    گه ترین باده  و  پیمانه  یخین   غم     قالاسین  

   کؤنولی مست  ائلین چشم خوماریم  گله جک

    تیشه عشق  الیمده   قازیرام     غم     داغینی 

  شیرین عشقینده   بو  دونیایه   غباریم  گله جک

  کؤنولی گوردیم اوُرچور گویلره  داغ  داشدا  گزیر

  تئز سوروشدوم نه خبر سئوله دی یاریم گله جک

  اولاجاق  یوسف  کنعان  منی     یعقوبه     قوناق  

   اي کونول ائدمه فغان  صبر و  قراریم   گله جک 

  ا ُودی  دینیم اُو دی  روحیم  اُودی  آرامی    جانیم 

    کی منیم  شاه  به به یم  شاه  دماریم    گله جک  

  چوخ گئجه یات مامیشام صبحه کیمین گوزله میشم 

   دئمیشم  اوز اوزیمه   ایندی    نیگارم        گله جک

   بوراجان سوزله   ری  ایهامیله تو صیف  ائله    دیم

   عالمی غیب دن  اول  تکجه   سواریم       گله جک

   ایشیق ا وننان  آلاجاق عدل   و     عدالت    چراغی

    دئیه  جک شیر       خدا    روحی  دیاریم     گله جک

     پیشوازینه    چیخار  آل   محمّد      (ص)   بو    گئجه  

     دئنه    عالم  بیله    تا     دار    و     نداریم   گله جک

     دئنه  شمع سالمیا  نورین   کی   گلیر   ماهی   منیر

      عالمی  روشن   ائدن   عزز       وقاریم         گله جک

     بو  غزل لر  کی سینه   منن   داشیری   دریا    اولوب 

     قاینایب   عالمه   مین    قرن       بخاریم     گله     جک

      کامرانین       طبعی      جوشور      طغیان         ائدیر

     ساقیا    باد ه      گئتیر    باده      گساریم      گله جک

برچسب‌ها: مطالب علمی ادبی عارفانه ها عاشقانه هاهنری طنزیات پیامک شعر اخبار+ + آموزش آیین نگارشپیامک های کاملا جدیدابتکاری آیین دوستیابیمتن های عارفانه و عاشقانه گلچین بهترین اشعار شاعران (شعر کلاسیک غزل معاصر آزاد سپید)تازه ترین اخبار ورزشی سیاسی ایران و جهان فقط به خاطر تو

شام بی پگاه

هر     دیده ای  که        بینی      آلوده   گناه است

دل ها     در این  زمانه  مجذوب      یک  نگاه است

دیگر  نشان  اخلاص  در عشق و  عاشقی نیست

این  گونه   آشنایی     چون   شام   بی پگاه است

مجنون      عشق  لیلی  نتوان  شدن  در این  دهر

لیلای   این   زمانه  مشتاق   عّز    و   جاه    است

عاشق شدن  در این  دهر   فرضیه  محال    است

معشوق  قرن   حاضر  کی     یار     بی پناه است

دیگر   حدیث       مجنون         یا     داستان   فرهاد

در  نزد       زرپرستان  بیرون   ز رسم  و  راه  است

تزویر  گر  درین       دهر  بر      مسند     مراد است

آری که کسب  وکارش ای   دوست    روبراه است

ما  عاشقیم        اما      شیدای     عدل      و   دادیم

آزادگی     گزیدیم      ما   را  نه   جان      پناه  است

تزویر     گر   نبودیم   در    دشت     غم     غنودیم

یزدان   پاک      جانا   بر   حال      ما  گواه  است

هر کله ای  که  خالی است دارد کلاهی از  زر

سرهای اهل  فکرت   بنگر  که  بی  کلاه است

فریاد    غل و     زنجیر     خیزد     ز   هر     کرانه

چون   جای   شیر ای   دل  روباه   پادشاه  است

اندر   عراق   و   در    شام      ریزند     خون شیعه  

 چون    صهیونبسم  و داعش    دنیای قتلگاه است

کامران    شعر نابت  برّان     چو  ذوالفقار  است

اندر مصاف  شعرت  صد  کوه  همچو  کاه  است

 دو   غزل          استاد رحیم دیندار(کامران)

بو

گولستان منه بس

  استاد رحیم دیندار(کامران)

     تــَرک     قلدیم      وطنی      یار   و    دیار    ایسته  مرم   

    بی وفا  اولدی      یارم        بی  وفا   یار      ایسته مرم

     بیر   گؤزل   لاله أوزین    عشقی  منی    خوار ائله  دی  

    ئوزی   گول   غنچه     دهان  لاله    عذار       ایسته مرم

                جوان       عمریم       اوگؤزل       نازلی  یولندا   چؤردی            

    گؤردیم  عشقین    اوینون   نازلی     نیگار   ایسته مرم

      اوخومار      گوزلرینن      عومریمی    بر باد   ا  ئله د ون

     یوخ     صنم     آنلامادیم    چشمی   خومار  ایسته   مرم

    زولفی       عنبرلی       صنم     آغ    گونیمی     ائدی   قارا

    قالمیب       تاب     و     توان      مشک   تاتار     ایسته مرم

    منه       زندان       ائلیب       دونیانی      اول  ابرو        کمان

    ایسترم       آزاد     اولام       بند    و       حصار       ایسته رم

   شیخ     صنعان       کیمی   آز     قالدی       کؤنول  کافر  اولا

  به سدی    کافر     بالاسی      بوس  و      کنار      ایسته مرم

    كامرانين       دفتر ی     اشعاری    بیوک   باغدی      گؤزل 

   بو      گولستان       منه  بس   باغ    و      باهار  ایسته مرم

استاد رحیم دیندار(کامران) محبت کوزه سی

محبت کوزه سی          

استاددیندار(کامران)

من      دیردیمه   محبت  سؤکیمین   گونده  داشارمش 

     نه   بیلردیم     کی     محبت کوزه سین یاردا جا لارمش    

     بیلمیردیم    کی   محبت     ده      اؤرکدن     آزا لارمش     

       منی      یار       بو شلیب     آخیر داها  یادان چخادارمش  

      گوی  دیم    خلق  ده بیلسین     بو     اورک دردیمی آخیر  

   منی     بد    گونده      قویوب   تک   رفقا یار دا  قاچارمش 

     یارین   عشقینده   کول   اولدم     غم   هیجرانیله    دولدم    

      نه   بیلیردیم   کی  گؤزین    یاشیده     بیهوده  داشارمش 

    داها      پروانه    و       شمعین     ناغلین  سيولمه    راوی 

  من  یانان دا      دئمه       یاریم     منه  مستانه  باخارمش  

     باده       اغیارین       الیندن      آلب      اول    یار  ایچرمیش  

      منی        کؤینده       گورنده      دئمه   تزویر   ساتارمش  

   تکجه     یاریمده       یوخورمیش     بيله       تزویر   و ریالر 

  چوخلاری          وجدانی          دینی      دیمه       تزویر 

   ساتدیلار    جاه    و      مقامه  شرفی     وجدانی   دینی  

    اول    ریا     اهلی   کی   دینی  شرفی  جاهه   ساتارمش   

سات   مادی     شعرینی    کامران   گؤزلیم منصب و جاهه 

   اولکیه      شعر    و     ادبدن   بئله     شاعیر  ده   چیخارمش  

استاد رحیم دیندار(کامران)

همسفر

 جانا     طلب     وصل    توأم    دربدرم     کرد                        

  با    قافله       درد          و          غمت     کرد                         

   در     هجر      تو     آواره تر       از   باد   صبایم                       

    عشق   تو       گرفتار     قضا    و     قدرم  کرد                        

   دانی    که   چها  کرد   به  من    محنت   هجران                       

     من اهل  نظر   بودم     و   شوریده    سرم کرد                     

      ما    همسفر      قافله      عشق    تو   گشتیم                       

     امید     وصال      تو    ز   خود       بی خبرم  کرد                       

    خشکیده      دگر     چشمه  چشمان  من از غم                       

    آتشکده      بر  پا     غم       تو    در     بصرم   کرد                     

 پاییز     غم      آمد       به       گلستان        وجودم                          

 رفتی     و    غم       هجر   تو  خونین  جگرم    کرد                            

 بگذار شود    ثبت    در      این     دفتر     ایام                           

 ظلمی     که     به    من  دلبر   زرین    کمرم  کرد                             

   زد تیر  و     نگفت     او     عجبا  مرغ   که  بودی                            

ای    خلق  بدانید    که    بی  بال   و     پرم   کرد                        

بگرفت    دلم     را  و    به   زد      بر  جگرم      تیر                      

در   رزمگه       عشق      عجب  بی    سپرم  کرد                          

کامران بزد چنگ دراین چنگ  غم عشق                                  

                                         زان  لحظه  گرفتا ر   به چاه  سقرم کرد                                                                      

سه غزل زیبا ازهوشنگ ابتهاج

سرای بی کسی