غزلهای فارسی و نظامی نون ترکی شعرلری خیلی زیبا و دلنشین از نظامی گنجوی شاعری معروف و از ارکان شعر

فونت زيبا سازفونت زيبا سازفونت زيبا سازفونت زيبا سازفونت زيبا سازفونت زيبا سازفونت زيبا ساز

لطفا از تمام مطالب دیدن فرمایید.

 

غزلهای  فارسی

نظامی نون ترکی شعرلری

خیلی  زیبا و دلنشین

از نظامی گنجوی شاعری

معروف و از ارکان شعر

و شاعری ایران اسلامی

 

 

داستانهای

 

منظوم وی

 

بقدری زیبا است

 

که  همگان از قصاید

 

غزلیات شیرین

 

و روان او غافل

 

شده اند

 

و الا غزلیات و قصاید

فارسی

و نظامی نون ترکی شعرلری

 

وی هم سطح

 

سعدی حافظ

 

می باشد

 

 

نظامی گنجوی بین سال های 530 تا 540 هجری قمری

 

در شهر گنجه واقع

 

در جمهوری آذربایجان کنونی متولد شد 

 

 

 

  فنون

 

حکمت و علوم عقلی و نقلی

 

و طب و ریاضی و موسیقی بهره ای کامل داشته و از

 

علمای عرفان فلسفه و حکمت به

 

شمار می آمده است . مهم ترین اثر وی

 

پنج گنج یا خمسه است

 

. دیوان اشعار او مشتمل بر قصاید ، غزلیات

 

، قطعات و رباعیات است .

 

  داستانهای منظوم وی

بقدری زیبا است

 

که  همگان از قصاید

غزلیات شیرین

 

و روان او غافل شده اند

و الا غزلیات و قصاید

 

وی هم سطح سعدی حافظ

می باشد

 

 

  لیلی و مجنون

 

  خسرو و شیرین

 

  هفت پیکر ( 38 بخش )

 

  شرف نامه ( 63 بخش )

 

  خرد نامه ( 50 بخش )

 

  مخزن الاسرار ( 60 بخش )

 

و... دیوان اشعار قصاید غزلیات

 

 

 

مرا گویی که چونی؟ چونم ای دوست

 

 جگر پر درد و دل پر خونم ای دوست

 

 حدیث عاشقی بر من رها کن

 

 تو لیلی شو، که من مجنونم ای دوست

 

 به فریادم ز تو هر روز، فریاد!

 

 از این فریاد روز افزونم ای دوست

 

 شنیدم عاشقان را می‌نوازی

 

 مگر من زان میان بیرونم ای دوست

 

 نگفتی گر بیفتی گیرمت دست!؟

 

 ازین افتاده تر که‌اکنونم ای دوست؟!

 

 غزل‌های نظامی بر تو خوانم

 

 نگیرد در تو هیچ افسونم ای دوست

 

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

 

 

کارم ز غمت به جـان رسیـدست 

        فزیـــاد بــــر آسمـــان رسیدست

 

نـگــذارم  نـــاخنــی  ز  دسـتــت   

      چون کارد به استخوان رسیدست

 

عشق تو درین جهان  چه پوشم   

      کـاوازه بــدان جـهـــان رسیدست

 

جانــم ز پی تــو رخــت بـر بست    

      بــی آنکــه بــه کاروان رسیدست

 

گفتی کــه برت آیـم، ای نظـامی         بشتــاب کــه وقـت آن رسیدست

کارم ز غمت به جـان رسیـدست         فزیـــاد بــــر آسمـــان رسیدست

 

نـگــذارم  نـــاخنــی  ز  دسـتــت         چون کارد به استخوان رسیدست

 

عشق تو درین جهان  چه پوشم     

    کـاوازه بــدان جـهـــان رسیدست

 

جانــم ز پی تــو رخــت بـر بست   

       بــی آنکــه بــه کاروان رسیدست

 

 

     گفتی کــه برت آیـم، ای نظـامی  

 

      بشتــاب کــه وقـت آن رسیدست

 

 


" دیده اگر جانب خود وا کنی

در تو بود آنچه تمنا کنی

عاقبت از غیر نصیب تو نیست

غیر تو ای خفته طبیب تو نیست

چاره خود کن که طبیب خودی

همدم خود شو که حبیب خودی

پیرتهی کیسه ی بی خانه ای

داشت مکان در دل ویرانه ای

گنج زری بود در آن خاکدان

چون پری از دیده مردم نهان

جای گدا بر سر آن گنج بود

لیک ز غفلت ز غم و رنج بود

روز به دریوزگی از بخت شوم

شام به ویرانه درون همچو بوم

عاقبت از ناله و اندوه و درد

مرد گدا مرد و نهان ماند گنج

ای شده غافل ز غم و رنج خویش

چند نداری خبر از گنج خویش

گنج تو آن خاطر آگاه توست

گوهر تو اشک شبانگاه توست

از ره غفلت به گدایی رسی

گر به خود آیی به خدایی رسی "

 


 

نظامی نون ترکی شعرلری

 

 

منیم ای نازلی دلداریم ، منیم ای دردیمه درمان

منیم ای دولتیم ، واریم ، باغیشلا ، گئچ گناهیمدان

سالاندا سن منی بنده ، یاخینلیق اولماسا سنده

اگر قانیمی تؤکسنده ، یولومدان دؤنمرم بیر آن

شیریندیر لبلرین دلبر ، او گول رخسارینی گؤستر

یازیق کؤنلوم سنی ایستر ، منی الدن سالیر هجران

جمالین پرده یه سالما ، بو عاشیقدن اوزاق قالم

اگؤزومدن انتقام آلما ، منی قویما بئله حیران

بدخشان لعلی سنسن یار ، اوزون یاقوت کیمی پارلار

سنون حسنونده دیر گلزار ، جمالیندیر نگارستان

منیم چین لیلی ، عمر انسان ، و یا بلقیس و صنعانسان

یادا بیر ماه کنعانسان ، سنه اولسون جانیم قوربان

منی سنی مجنون ائتمیش سن ، حیاتدا محزون ائتمیش سن

اوزونه مفتون ائتمیش سن ، ائدیبسن قلبیمی بریان

دئییردیم من سنین یارین ؟ کی اولدوم ایندی بیمارین

سنین نورانی رخسارین ، منی یاندیردی ، ای جانان

نظامی اولدو بیچاره ، ائدیب هجرانین آواره

تاپیلمیر دردینه چاره ، اولوب جاری گؤزوندن قان

 

 

نگاریم گلدی

 

شمعی صوندور دخی پروانه کی یاریم گلدی

 

گوله باخ آغلا بولوت نازلی نگاریم گلدی

 

گئجه بایرام ائدرم جانیمی قربان سنه یار

 

سروریم، تاجی سریم، باغلی باهاریم گلدی

 

قامتین سرو سنین، جنتی گزدیم تایی یوخ

 

چاکری اولدوغوم اول شاهی سواریم گلدی

 

حسنونون شمعینه پروانه دئییب دوندی کوله

 

آتشیم صوندورن اول لاله عذاریم گلدی

 

دئدیم ای نازلی ملک سئو بو نظامینی دئدی:

 

سنینم عهد ائله دی چشم خماریم گلدی

 

نظامی

 

 

 

آی اوزلو نگاریم کیمه مهمان اولاجاقسان

 

بیر سویله کیمین شانینه شایان اولاجاقسان

 

شاهلیق چتری وار باشین اوستونده بو آخشام

 

عنبر چترینله کیمه سلطان اولاجاقسان

 

شکر دئمیرم من سنه اوندان دا شیرین سن

 

دلبر نئجه بیر بختوره جان اولاجاقسان

 

ظلمت گئجه سن نورلی چیراغ، پیس گوزه گلمه

 

ای آب حیات سن کیمه جانان اولاجاقسان

 

گئتدین نئجه بس تاب ائله سین هجره نظامی

 

او خسته ایکن، سن کیمه درمان اولاجاقسان

 

نظامی

 

 

 

حسنون گؤزل آیت لری ای سئوگلی جانان

 

اولموش بوتون عالمده سنین شانینه شایان

 

گل ائیله عنایت منه وئر بوسه لبیندن

 

چونکی گؤزلین بوسه سیدیر عاشیقه احسان

 

سوردوم کی کؤنول هاردادی آلدیم بو جوابی

 

هئچ سورما تاپیلماز اونو آختارسادا انسان

 

رحم ائیله دئییب سیل کیمی گؤز یاشیمی تؤکدوم

 

گل قانیمله اَل یوما ای آفت دوران

 

انصافین اگر اولسا آچیق سؤیله «نظامی»

 

سنله نئجه رفتار ائلسین ای مهی تابان

 

گل سؤیله جوابین نه اولار سورغو زمانی

 

احوالیمی سندن سوروشارسا قیزیل اسلان

 

حکیم نظامی گنجومی

 

 

ای همه ه هستی زتو پیدا شده
خاک ضعیف از تو توانا شده 
آنچه تغیر نپذیرد توئی
وانکه نمردست و نمیرد توئی 
ما همه فانی و بقا بس تراست
ملک تعالی و تقدس تراست 
هر که نه گویای تو خاموش به
هر چه نه یاد تو فراموش به 

 


ای به ازل بوده و نابوده ما
وی به ابد زنده و فرسوده ما 
پیش تو گر بی سر و پای آمدیم
هم به امید تو خدای آمدیم 
یارشو ای مونس غمخوارگان
چاره کن ای چاره بیچاره‌گان 
قافله شد واپسی ما ببین
ای کس ما بیکسی ما ببین 
بر که پناهیم توئی بی‌نظیر
در که گریزیم توئی دستگیر 
جز در تو قبله نخواهیم ساخت
گر ننوازی تو که خواهد نواخت  
درگذر از جرم که خواننده‌ایم
چاره ما کن که پناهنده‌ایم 

 

خدایا جهان پادشاهی تو راست
ز ما خدمت آید خدائی تو راست 
پناه بلندی و پستی توئی
همه نیستند آنچه هستی توئی 
همه آفریدست بالا و پست
توئی آفریننده‌ی هر چه هست 
توئی برترین دانش‌آموز پاک
ز دانش قلم رانده بر لوح خاک 
چو شد حجتت بر خدائی درست
خرد داد بر تو گدائی نخست...   
توئی کافریدی ز یک قطره آب
گهرهای روشن‌تر از آفتاب 
تو آوردی از لطف جوهر پدید
به جوهر فروشان تو دادی کلید   
نبارد هوا تا نگوئی ببار
زمین ناورد تا نگوئی ببار 
جهانی بدین خوبی آراستی
برون زان که یاریگری خواستی.. 
ز گرمی و سردی و از خشک و تر
سرشتی به اندازه یکدیگر 
چنان برکشیدی و بستی نگار
که به زان نیارد خرد در شمار 
مهندس بسی جوید از رازشان
نداند که چون کردی آغازشان 
نیاید ز ما جز نظر کردنی
دگر خفتنی باز یا خوردنی 
زبان برگشودن به اقرار تو
نینگیختن علت کار تو 
حسابی کزین بگذرد گمرهیست

ز راز تو اندیشه بی‌آگهیست

 

خوشا روزگارا که دارد کسی
که بازار حرصش نباشد بسی 
به قدر بسندش یساری بود
کند کاری ار مرد کاری بود 
جهان می‌گذارد به خوشخوارگی
به اندازه دارد تک بارگی 
نه بذلی که طوفان برآرد ز مال
نه صرفی که سختی درآرد به حال 
همه سختی از بستگی لازمست
چو در بشکنی خانه پر هیزم است 
چنان زی کزان زیستن سالیان
تو را سود و کس را نباشد زیان 

 

به هنگام سختی مشو ناامید
کز ابر سیه بارد آب سپید 
در چاره‌سازی به خود در مبند  
که بسیار تلخی بود سودمند 
نفس به کز امید یاری دهد  
که ایزد خود امیدواری دهد

 

به هر مدتی گردش روزگار
ز طرزی دگر خواهد آموزگار 
سرآهنگ پیشینه کج رو کند
نوائی دگر در جهان نو کند 
به بازی درآید چو بازیگری
ز پرده برون آورد پیکری 
بدان پیکر از راه افسونگری
کند مدتی خلق را دلبری 
چو پیری در آن پیکر آرد شکست
جوان پیکری دیگر آرد بدست 
بدینگونه بر نو خطان سخن
کند تازه پیرایه‌های کهن 
زمان تا زمان خامه‌ی نخل بند
سر نخل دیگر برآرد بلند

  دلا تا بزرگی نیاری به دست
به جای بزرگان نشاید نشست 
بزرگیت باید در این دسترس
به یاد بزرگان برآور نفس 
سخن تا نپرسند لب بسته دار
گهر نشکنی تیشه آهسته‌دار 
نپرسیده هر کو سخن یاد کرد
همه گفته خویش را باد کرد 
به بی دیده نتوان نمودن چراغ
که جز دیده را دل نخواهد به باغ 
سخن گفتن آنگه بود سودمند
کز آن گفتن آوازه گردد بلند

 

فلک جز عشق محرابی ندارد
جهان بی‌خاک عشق آبی ندارد 
غلام عشق شو کاندیشه این است
همه صاحب دلان را پیشه این است 
اگر بی‌عشق بودی جان عالم  
که بودی زنده در دوران عالم 
کسی کز عشق خالی شد فسردست  
کرش صد جان بود بی‌عشق مردست 
نروید تخم کس بی‌دانه عشق  
کس ایمن نیست جز در خانه عشق 
ز سوز عشق بهتر در جهان چیست  
که بی او گل نخندید ابر نگریست 
شنیدم عاشقی را بود مستی  
و از آنجا خاست اول بت‌پرستی 
اگر عشق اوفتد در سینه سنگ  
به معشوقی زند در گوهری چنگ 
که مغناطیس اگر عاشق نبودی  
بدان شوق آهنی را چون ربودی 
و گر عشقی نبودی بر گذرگاه  
نبودی کهربا جوینده کاه 
بسی سنگ و بسی گوهر بجایند  
نه آهن را نه که را می‌ربایند 
هران جوهر که هستند از عدد بیش  
همه دارند میل مرکز خویش 


نظرات شما عزیزان:

علی
ساعت16:41---19 ارديبهشت 1396

بسیار سایت زیبا و قشنگی داری

پاسخ:

علی جان از حضور گرمتان متشکریم



نام :
آدرس ایمیل:
وب سایت/بلاگ :
متن پیام:
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:







تاريخ : یک شنبه 21 خرداد 1397 | 10:48 قبل از ظهر | نویسنده : افشین تهرانی .نویسندگان |

.: Weblog Themes By SlideTheme :.