هم خویش را بیگانه کن هم خانه را ویرانه کن

ور سینه را چون سینه‌ها هفت آب شو از کینه‌ها

وآنگه شراب عشق را پیمانه شو پیمانه شو

باید که جمله جان شوی تا لایق جانان شوی

گر سوی مستان می‌روی مستانه شو مستانه شو

آن گوشوار شاهدان هم صحبت عارض شده

آن گوش و عارض بایدت دردانه شو دردانه شو

چون جان تو شد در هوا ز افسانه شیرین ما

فانی شو و چون عاشقان افسانه شو افسانه شو

تو لیله القبری برو تا لیله القدری شوی

چون قدر مر ارواح را کاشانه شو کاشانه شو

اندیشه‌ات جایی رود وآنگه تو را آن جا کشد

ز اندیشه بگذر چون قضا پیشانه شو پیشانه شو

قفلی بود میل و هوا بنهاده بر دل‌های ما

بنواخت نور مصطفی آن استن حنانه را

گوید سلیمان مر تو را بشنو لسان الطیر را

گر چهره بنماید صنم پر شو از او چون آینه

ور زلف بگشاید صنم رو شانه شو رو شانه شو

تا کی دوشاخه چون رخی تا کی چو بیذق کم تکی

شکرانه دادی عشق را از تحفه‌ها و مال‌ها

هل مال را خود را بده شکرانه شو شکرانه شو

یک مدتی ارکان بدی یک مدتی حیوان بدی

یک مدتی چون جان شدی جانانه شو جانانه شو

ای ناطقه بر بام و در تا کی روی در خانه پر

نطق زبان را ترک کن بی‌چانه شو بی‌چانه شو

 ای شمس تبریزی بیا در جان جان داری تو جا

جان را نوا بخشا شها، شاهانه شو،شاهانه شو

بروید ای حریفان    بکشید یار    ما    را

به من آورید    آخر    صنم   گریز   پا    را

به ترانه‌های شیرین به بهانه‌های زرین

بکشید سوی خانه مه خوب خوش لقا را

وگر او به وعده گوید که دمی دگر بیایم

همه وعده مکر باشد بفریبد او شما را

دم سخت گرم دارد که به جادوی و افسون

بزند    گره   بر آب او   و ببندد   او هوا   را

به مبارکی و شادی چو نگار    من در   آید

بنشین   نظاره   می‌کن  تو عجایب خدا را

چو جمال او بتابد   چه   بود جمال خوبان

که رخ چو    آفتابش   بکشد چراغ‌  ها را

برو ای دل   سبک رو به یمن به دلبر من

برسان سلام و خدمت تو عقیق بی‌بها را