چند غزل دلنشین و عاشقانه و سوز ناک

و تراژدی کودک و پیر و دو قطعه شعر آزاد

و دو غزل عاشقانه آذری و یک دوبیتی

دلنشین و پر محتوا

استاد رحیم دیندار(کامران)

بعد از من و تو

دل  خسته ام  ای  ساقی  بگذار  بهار آید

بگشا   در    میخانه   تا   باده   گسار    آید

در  ظلمت   یخبندان  یا دی     ننمود  از  ما

شاید که  به  فصل  گل  آن  لاله   عذار  آید

پیراهن  همچون   گل  اندر   تن   او   باشد

هر  گه  که  یهار   آید   دانم   که   نگار  آید

مستیم و  غزل خوانیم   آخر  در   گلشن  را

ای   صاحب   گلخانه   وا   کن   که هزار آید

شیر   هنرم    اما     دل     صید    غزالی   شد

بر   بیشه   شیر    اینک   او   بهر    شکار    آید

 می  نوش  و بنه  جا نا  اندر  لبم  آن  لب  را

در یا ب    که  جان  بر  لب  از   بهر  نثار   آید

اکنون   نظری  افکن  بر    من  که  ترا خواهم

چون  رخت  سفر بستم  شیون  به  چه کار آید

یک  جرعه  بیاد  ما می نوش  غزلخوان شو

بعد از  من و تو  ساقی  بس  لیل و نهار  آید

بس  لاله   دمد  از   گل  هم  شعله  غم  روید

از     بارش    ابر   غم  ،   کز   دیده    زار     آید

اردی     غزلهایم     زد   خیمه    در  این    عالم

آوای       غزل   هایم     تا    روز     شمار    آید

کامران به  فصل  گل  از چرخ  مکن شکوه

دم   را  تو  غنیمت  دان   ور نه شب تار آید

باغ وجود

گرچه   بی باغ    وجودت   دلم اندر قفس است

عاشق دل شده را    یاد تو   ایدوست    بس است

گفته ای    در   نفس   باز  پسین   است   وصال

چهره  بنمای    که   تعجیل    مرا  آن  نفس است

از     شراب    نگهت    مست   کن  ای  دوست  مرا

باده       جام       نگاه       تو   مرا    داد رس  است

وعده    دادی   به     یکی  بوسه     دلم  شاد  کنی

مرحمت کن  که مرا  وعده      بوست   هوس است

من    در    آیینه      عشق     تو      بقا         یافته ام

آنکه   دم   می زند از خویش ندانم چه   کس است

بس  که  صد   نقش   مرادم   شده  در   دیده  پر آب

دیده گانم       ز      فراق  تو     چو  رود  ارس  است

گفته  بودی       طبقی     گل     ببر    از  گلشن  من

کی   به  گلزار  تو     ای دوست مر  ا دسترس است

ا ندر آیینه     عشقم       به    نگر     قامت       خویش

که   ترا  رخت  تن      از  آه   دلم      ملتبس      است

شعرمن گلبن      جان    پرور      آن    جنگل   توست

بگذر  از  صحبت  دونان  که همه     خار   وخس است

بوی  یکرنگی     ازین   خیل     ندیده      است   کسی

خیل     نا پاک ریا  طالب حرص      و     هوس  است

غزلی برای غزل

نشسته   قمری   عشقم  به  شاخسار غزل

نوای   عشق    به  گوش   آید از    دیار   غزل

مرا   شراب   نگاه   تو   کرده  مست و  خمار

گلی  به   یاد  تو   چیدم  ز    شاخسار   غزل

بیا  به   گلشن   و  بر  کوهسار  عشق رویم

ببین چه دلکش و نغز    است   آبشار   غزل

فکنده مرغ دلم را به   دام  جادوی   خویش

بیا که  با  تو  بگویم   شدم      شکا ر   غزل

برای     وصل    جمال    تو  ای  غزال  غزل

شدم  ز   جان  و  ز دل  بنده  دوستدار  غزل

سبوی    میکده   را  بشکن ای   نکو  ز بهار

بیا    و   جام    میم    ده   ز     جویبار   غزل

غزل   دوای   دل   عاشقان  خسته   دل است

صفای   من    ز    می ناب  خوش گوار  غزل

قصیده   و    قطعه های   نو  و  سپید   همه

نگشته اند   و    نه گردند    هم   عیار     غزل

حدیث  عشق و جوانی  و شرح  وصل و فراق

بیان   چگونه     توان    جز      به   روزگار   غزل

به  سیم    زر      نتوان     فاتح     قلوب    شدن

ولیک         فاتح     دلها       بود      نگار       غزل

به  یاد   روی    تو     کامران   ای    غزال   غزل

نموده      این    گهر     ناب    را       نثار    غزل

کوچه درد

دیرگاهی  است   که      در   کوی   تو   اندر   گذریم

شوق   دیدار    تو  داریم     و   ز    خود    بی خبریم

به  خداوند   تعالی     که     رحیم     است   و   غفور

بهر   دیدار   تو     ما        از      همه     مشتاق   تریم

بخت   و   اقبال  تو  سبز  است و گل  روی   تو سبز

ما  که    پاییزی     و       زردیم     ز       ملک     دگریم

دیده    عقل    نبیند     که    چه   حسنی   است تورا

دیده    دل      به     گشاییم       که      اهل     بصریم

با خط   و خال   و    جمال    تو   نه    گردیم     قرین

در     دل   جام   جم     خویش    تو   را     می نگریم

دیگران   شادو  غزل خوان   و  به  کف ساغر و  می

ما      اسیر  غم    و    دردیم     که    صاحب   نظریم

بهر    صید   من   دل   خسته    مکش تیر   و   کمان

ما       که    مغلوب    قضاییم     و    اسیر     قدریم

گفته   بودی     غزلی    شاد    و   فرح    بخش   بگو

غزل          شاد      نداریم    که       خونین     جگریم

قوم بی مایه   در  آن برزن و  کو  دل   خوش و   شاد

ما   که   در    کوچه        دردیم      ز     خیل    هنریم

طایرطبع  تو   کامران  کند با من  جنگ

ما سر جنگ  نداریم  که بی بال  وپریم

لبخند مادر

سرود           قدسیان         گفتار     مادر

تجلی گاه         حق        رخسار       مادر

ز   لبخندش     به  خندد      باغ      شعرم

غذای       روح      من        گفتار      مادر

ازین   خوشتر  و  ز   این بهتر   چه   گویم

شقایق ها          فدای         تار        مادر

در    عالم    آتش        عشقش    فروزان

دو        صد    سنبل      فدای    نار   مادر

نهد    جنّات   را     حق         زیر       پایش

طریق       حق         بؤد       کردار     مادر

چکد      عطر       وفا    از      شاخسارش

صفای    جان      و       دل       گلزار   مادر

گر   او      خندد     به      خندد      آسمانها

ملائک            عاشق          دیدار       مادر

به      عالم      آرزو      جز      این      ندارم

که تا    یک      دم     شوم     غمخوار مادر

به مدحش    صد   زبان   خواهم  که   گویم

مگر        یک       شمّه      از    اسرار    مادر

غزال     طبع       شعرم        شد      خرامان

به      باغ        عشق        از       انوار    مادر

خموشی      را      گزین     مرغ     غزل ساز

نگنجد         در        غزل          ایثار        مادر

زبانم       الکن      ای      کامران        گردید

ز         مدح        شوکت       بسیار         مادر

بزم عشق

دربزم عشق هر    چه  که   تقریر    می شود

در   خنده های   سبز   تو   تفسیر   می شود

هرجا که عاشقی است کند جان نثاردوست

در     کارگاه      عشق چه تحریر     می شود

از من  مجو سلامت  و  بهبودی       ای طبیب

دردی    است در     دلم که نفس گیرمی شود

بغض      دلم  گرفته         و       بارانیم   کنون

کم کم   ز     دیده     اشک  سرازیر می   شود

مُردم   در     آرزوی     وصال  و        ندیدمت

ای نازنین        بیا  که  دلم  پیر می    شود

زخمی که مانده در   دلم ا ز تیغ   خصم دون

با  آفتاب    حُسن  تو   تطهیر      می   شود

مجنون روی توست     دل غم پرست   من

زندانی      بلاست    چه     تدبیر  می شود

گفتی     به     غل  زلف    به   بندم دل ترا

دیوانه    را چه    باک     که زنجیرمی   شود

زنجیرها     به      پای     دلم بسته    روزگار

خورده است     باده غم و    تعزیر می شود

کامران    آتشی شده بر    پا ز     شعر    تو

این  شعله  رفته رفته    فرا گير   مي شود

 دل های جهان

ییو تو به هر  کوی   فغان    می کنیم

رخنه    به   دل  های جهان   می کنیم

ما لج     و  یک     دنده   و   غر  زن نيیم

آن چه    صلاح است   همان   می کنیم

دل  که  جوان    است    نه  گردیم   پیر

جسم  خود   از عشق  جوان  می کنیم

قافیه   و       وزن  به    فرمان     ماست

مفتعلن         مفتعلان              می کنیم

ما    سخن      نغز    به   جان می خریم

از    سخن      زشت     فران    می گنیم

مثبت    اندیشی     در    خون   ماست

هر    چه   رسد     نیک گمان می کنیم

شعر    به  گوییم     و    غزل  چند بیت

ما بقی     شعر      نهان        می کنیم

شهر و وطن  یا  که گلستان یکی است

بهر    تو    هر      کوی    مکان می کنیم

آنچه    لطیف    است  و پریوش سلام

حمله    به      اردوی    ددان  می کنیم

شیوه    کامران    همین    است و بس

خدمت    یاران    به    جان     می کنیم

 شعر    طوفانی

قصه ام   طولانی  است،شعر من طوفانی است

عاشق     بی باکم     ،عشق  من   قرآنی است

چتر    در   دست  بگیر ،  سوی    من  گر آیی

آسمان      شعرم     ،  به    خدا   بارانی  است

شعله    می روید    از ،   شعر    آتش     ناکم

عذر  می خواهم  اگر،    شعرم     آتشدانی  است

گریه     من     جاری  ،    شده       در     ابیاتم

شعر من    پر     درد است ، درد   من  پنهانی است

آمده     جغد    به   باغ    ، داده     جولان     به  زاغ

آنکه   افتاده    چاه،    مرغ   خوش الحانی    است

روح    در   مغز    نهان ، عشق      در قلب  روان

سینما    خانه    ما ،  دیدنش     مجانی     است

این جهان  دهکده ایست ،طول و  عرضش  محدود

خانه اش   شیشه ای  و  ، حاصلش ویرانی است

سرمه   چشم    منست ، خاک     ایران   عزیز

شاعر        ایرانم   شعر      من   ایرانی   است

گفتی از  مال    جهان     تو     چه   اندوخته ای

حاصل  عمر   منت  ،  دفتر   و    دیوانی   است

تا که  کامران به رخش نظری  کرد  به گفت                          

              یا کنون من اویم  ،یا   که   کامرانی  او ست

بازی شطرنج عشق

بوُد     عشق   بتان    آیین  و کیشم

اسیر دست      احساسات   خویشم

منم   آن تک   درخت      اندر  بیابان

زند  باد  خزان  هر  لحظه   نیشم

بسی   فرسنگها   پیموده ام  راه

گذشتم بهر  تو از  قوم و خویشم

مرا  در      کلبه   تنهائی   خویش

مسوزان   رحم کن  بر جان ریشم

بیا  در   بازی   شطرنج    عشقت

بکن   ماتم   مده     اینقدر   کیشم

مرا   مگذار    تنها   چون  غریبان

بیا  ای  نازنین  یک لحظه پیشم

بوی غم

یک جهانی  پر   ز رویا ساختم

زندگانی   را  من  آخر  باختم

خانه سبزی   که بود   آمال من

واژگون شد   سوی غمها تاختم

بوی   غم خیزد دگر از شعر من

خویش   را در بحر غم   انداختم

شد بهار   من خزان  ای آسمان

زان   به توصیف   غمان  پرداختم

مرغ عشقم زانکه با منقار خویش

از     برایت    آشیانی     ساختم

همچو موری شد حقوقم پایمال

قدر   خود را  از   ازل نشناختم

قصر آمالم   نگون شد   ای دریغ

لاجرم      طرحی  نوین    انداختم

ترانه من

ترّنم     دل      عاشق  بؤد    ترانه    من 

من  آن  کویر    غمم   دشت  غم کرانه   من

دو  دست  خویش  نمودم   نگار  شانه     تو

ولی  چه   سود ؟ نکردی نظر  به شانه من

ز دست  غیر  سبویی   مگیر   و باده منوش

بيا   و    خيمه  بزن   در    شرابخانه   من

دلم ز  آتش  هجران  شده  است  دیر  مغان

شراب   هجر    تو   باشد  می   مغانه   من

قسم  به   حق تعالی   تویی   خدای   دلم

پس  از   یگانه    عالم    تویی    یگانه   من

کبوتر    غم   عشقم    چگونه   شرح   دهم

بزد    فراق    تو      آتش   به   آشیانه     من

در این  کویر  ستم  آب   و    دانه  کس  ندهد

کبوترم   که  بؤد   اشک     دیده   دانه   من

ببین  چگونه      سرودم   غزل   غزال   دلم

همای   عشق    بؤد    شعر     عاشغانه   من

مپرس از   غم کامران   و   اشک  دیده      او

چنین   سروده  شده   شعر     جاودانه   من

داستان واقعی کودکی یتیم در تهران

که با پیرمردی

کهنسال و دانا درد دل می کرد

این مناظره

    تراژدی غم و اندوه می باشدکه

 استاد رحیم دیندار

( کامران  )

آن را در قالب مثنوی

چنان جذاب و سوزناک سروده

کودک یتیم و پیر مرد

خیلی شگفت زده شدند

تا اینجا هر کسی این مثنوی

را خوانده گریه کرده است

تراژدی کودک وپیر

گفت به پیری  پسری  خرد  سال

قد وجودم   شده از غم   چو دال

خار    بلا   بر  جگر       من    خلید

خنده   شادی  به  لبم   کس ندید

سهم من از خوان فلک   زجر   بود

عامل    بدبختی    من   فقر      بود

 کاش   که   من هم   پدری   داشتم

 از   بر      شادی       گذری    داشتم

 کاش    چو  طفلان   دگر   بنده  هم

 بودم       فرخنده    و     فارغ  ز غم

تا پدرم    زنده  و   پر     جوش    بود

 با   غم    ایام    هم      آغوش    بود

 مرد  و مرا   در غم   و   ماتم   نشاند

 دیده من   بی رخ   او خون    فشاند

سایه مهرش  ز سرم   رفت و  رفت

در شب هجران قمرم رفت و  رفت

 طفل   دلم    در   غم و ماتم   غنود

اختر    اقبال    مرا       کی     ربود؟

پیر   ز   گفتار   پسر      شد    غمین

با غم  و با  درد  دلش   شد   عجین

گفت   مخور      غصه  که    از   اغنیا

داد        فقیران    به   ستاند     خدا

زان    که   نکردند     ترحم    به کس

 نیست  در این بادیه  فر یاد    رس

 گفت در این کار یقین حکمتی است

 در پی هر رنج و الم  راحتی   است

تکیه به   حق      کن   بنما    همتی

 تا که  ز     دونان    نکشی      منتی

 لطف     خدا وند     شود      یاورت

در  دو  جهان  حکمت  حق  داورت

 شعر در مورد یتیمان

هر روز  آب دیده  طفلان   بی  پدر

مانند  جویبار  نه چون موج در  بدر

از کوچه ها و نیز زکاشانه های ما

آری به  رنگ خون دلا می کند گذر

هر  روز   آب  دیده   مردان   داغدار

از عقده های بی حد آنان دهد خبر

 هر روز آب چشم تهیدست مردمان

 چون چشمه ای زلال کند جلوه دگر

هر روز میشود گِلی این آب های پاک

کس نیست افکندبه چنین ماجرا  نظر

دو قطعه شعر پست مدرن

اولین نگاه

ای بلای قلب من اولین نگاه

تومرا خلوت نشین

سرای عشق کرد

اولین نگاه تو

مرااز شهر

و دیار م آواره

کرد

زمانه

اگر زمانه بخواهد

یک لحظه ترا

از من جدا سازد

فریاد  عرش آسای من

دیوار صوتی آسمان

جهان  عشق را

می شکند

وخواب از چشم حسودان

بدکیش می ربایم

.من هرگز از سعایت بد کیشان

یک لحظه هم از توجدا

نمی گردم

وعشق ترا در سینمای

جهان عشق

ثبت و به نمایش در می آورم

تا بدانی

که عاشق راآرام وقرار

و خوفی

از بدکیشان نیست

آخشام چاغی

رسمیدورگون باتمامیش دان آی چیخارآخشام چاغی

عاشیقین    حالی اولار    غمدن فیکار   آخشام  چاغی

آی    آتان دا   قاش   گوزل اولدوز   لارا  کؤنلوم یانار

گؤزیاشی اولدوز   سایاق  غمدن  آخار   آخشام  چاغی

سئوگیلین    عشقینده  عاشیق   کوچه غمده گه زر

عاشیق  ئوزمعشوقه سین هردن  تاپارآخشام چاغی

گوی     دئیم بیلسین جماعت    نیلیب هیجران  منه

محنت  هیجرون   منی غمدن یخار   آخشام چاغی

وار  یئری  بیلسین   خلایق بومصیبت قصه سین

عاشقین قلبین غمه هیجران سیخارآخشام چاغی

قاش قارالان دا    هامی   گؤزلر   گله   ئوزسئوگیلی

مؤنسین الدن  وئرن غمدن   یانار   آخشام  چاغی

برزخ   غربتده  کی      درک   ایلیر       بو  مطلبی

کاسه  صبرین غریب عاشیق جالار آخشام چاغی

نیلیم گؤزلردی  کؤنلوم  بو   سویوق   ایللرسنی

داغ داشاایندی کؤنول  غمدن قاچار  آخشام چاغی

برزن  و  کوی و  خیاوان    دا  گزر    نالان       کؤنول

بخت  ئوز  قوی  ساسنه  هردن  چاتار  آخشام  چاغی

قالمیب   تاب و      توانیم اولمیشام    غم  لر   قوشی

قول قاناد  کؤنلوم قوشی  هردن  چالارآخشام چاغی

لاله ئوز  اول    غنچه    لب  جانا      گزنده  گولشنی

حسرتیلن  سئوگیله   کؤنلوم  باخار  آخشام  چاغی

نازلن   ماهه      منیرم    برزنه       آخشام   چیخار

اول  سببدن  گؤن  ایتر  جانا    باتار    آخشام  چاغی

مسته مستم ای گؤزل گوی آهی آه اوستن چکیم

نیلیم  کؤنلوم چهکرغمدن هاوار   آخشام    چاغی

گل یانیقلی شعره باخ کامران سئولردم به    دم

چشمه شعریم جوشارهردن  داشارآخشام چاغی

گئجه لر

ایلیر  محنت   هیجرون   منه  جولان  گئجه لر

هی اولور غمزده بو    بزمیده طوفان گئجه لر

ای  جماعت  یتیشین  دادیمه   بیر  چاره  قیلون

کونلومی  نالان ائدر بیر ده لی جیران گئجه لر

دشتی رویا  ده  گزیر خسته  و  آشفته  کونول

آتش هیجرون ائدیب سینه می سوزان گئجه لر

ایله مه درد   و غمیلن    منی همدم  گوزه لیم

آتش هیجرون ائدیر کلبه می ویران گئجه لر

یئل آچر یئل اوتری کلبه مین ای گول قاپسین

بو ائویم سن سیز اولوبدور منه زندان گئجه لر

یوخدی بیر محرمی رازیم   کی دیه سئوگیلیمه

سن دوشنده  یادیما کونلیم  اولور  قان گئجه لر

باخورام   صبحه جن   اولدوزلارا  یاریم    گله جک

اولاجاق همدمیم  اول  شمع  شبستان  گئجه لر

سن خسوف ایله دون آی تک ائله دون کلبه می تار

گل  گینن   گل  کی  منِّور   اولا     ایوان     گئجه لر

گئجه ده چوخدی فضیلت   گوزه لیم   حکمتی وار

اهل عرفان  لار اولوب همدمی جانان   گئجه لر

عاجزم توصیف ائدم من   گئجه   نین   حکمتینی

یه تی مه  همدم  اولوب  ناطق    قرآن گئجه لر

کامرانین   طایر  طبعی   گئجه لر   گویا   اولار

نیلیم   تدوین   اولور   دفتر   و  دیوان گئجه لر

 دو بیتی

یکی شعر  و   غزل     یکجا     پسندد

یکی   هم   شعر   نو    تنها    پسندد

هدف عشق است هر قالب که  باشد

غم   دل     را     بگو      دنیا     پسندد

نظرات شما عزیزان:

حمید بهمنی از شهرستان بنابpldn

ساعت15:17---30 اسفند 1395

-♥
--♥
---♥
-----♥
-------♥
--------♥
---------♥
-----------♥
-------------♥
,•’``’•,•’``’•,
.’•,`’•,*,•’`,•’
....`’•,,•’`

_______(¯`:´¯)
_____ (¯ `•✦.•´¯)
_____ (_.•´/|`•._)
_______ (_.:._)__(¯`:´¯)تقدیم یه استاد کامران

وبا تشکر از شما

از شما افشین جان

مدیریت محترم سایت
پاسخ:

حمید جان از اظهار لطف

شما بسیار ممنون

و متشکریم

قربون شما.

ژیلا اسدی تبریز

ساعت14:59---30 اسفند 1395

سلام عید نوروز بر مدیریت سایت مبارک

و در ضمن اشعار استاد کامران خیلی

عالی است

پاسخ:

سلام ژیلا جان با تشکر عید شما هم مبارکباد

مرجان از کرج

ساعت14:55---30 اسفند 1395

سلام اینهمه مطالب و

اشعار زیبا اندر زیبا ی استاد کامران را چگونه توصیف کنم عید بر شما مدیریت سایت زیبا مبارک و افشین آقا

  احسن به همت شما

پاسخ:

مرجان جان بسیار متشکریم از علاقه

و ابراز لطف شما ممنون باز تشکر از شما عزیز و گرامی.
-

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: