اعتبارشعر......شعری که : 

  صدها بار با خواندنش باز هم عاشق و شیفته اش

                                           

                                      می شوید

                                                    چکیده ای از

                   نظریات بازدید کنندگان

اعتبار شعر      توضیحی مختصر 

و...  پر طرفدارترین شعر بازدید  کنندگان

چندین سایت وبلاگ اعلام کرده ما هم

 به شما بازدید کنندگان اعتبار شعر  

را بطو ر ثابت در اول صفحه قرار دادیم تا در

 پیداکردنش جهت خواندن با مشکل

مواجه نشوید چون هدف ما جلب رضایت

و اعتلای شعر و ادب هنر

 وراحتی شماست قربون یکایک شما   

 

    

                   از  هفت آسمان گذرد   اعتبار    شعر                                                              

 مانا    پایدار    بود        روزگار     شعر                                         

                                                          

  از خاکیان کسی به غبارش   نمی رسد                                         

                                             

            باشد  سوار   با ل  ملائک  نگار    شعر                                                    

                                                       

                 باغ  مراخزان  و هراسی ز چرخ نیست                                                    

                                                    

                              

      خندان   شکوفه های دل از  نو بهارشعر                             

                                                              

                     

     دردا  که  خیل   بی   هنران  در   زمان ما                         

                                                                     

                                                 

مضراب  ها    گرفته    نوازند    تار    شعر                   

                                                      

                              

    احساس شاعرانه ام  ای جان  مکّدر است                      

                                                    

                              

 چون  فتنه ها   به پا  بود  اندر   دیار   شعر                    

                                                   

                            

بازار   شعر   را   دو   سه    مداح   بی  هنر                     

                                                                                                 

 

               آشفته     کرده اند  چو   زلف    نگار    شعر                                               

                                                 

                       

            شعری که خالی است زاحساس وشور حال                                                                                         

                                 

                              

           کی  می توان    شمر د نش اندر  شمار  شعر                                       

                                                                                           

                                    

               یک بیت  شعر   عرصه  جولان شاعر است                                                        

 

                کامران زفیض عشق تو شد  شهسوارشعر                                                                                        

     نگاه پنجره

 استادرحیم دیندارکامران

ای  کرده  جا به  دفتر  و  دیوان  نیامدی

 

من بیتو خون  گریستم   ای جان نیامدی

 

دوش  آسمان   دیده  من  پر  ستاره شد

 

آخر   چرا    تو    ماه     درخشان   نیامدی

 

چشمم ز  هجر  روی توتاصبحدم گریست

 

یک   دم  به     کلبه    منِ   گریان   نیامدی

 

من   از   نگاه   پنجره خواندم   حدیث هجر

 

آخر   به  سر  چرا   شب   هجران  نیامدی

 

تار   دلم   شکست    صدا    کی  دهد  دگر

 

یکدم   به   نزد    مرغ    غزلخوان     نیامدی

 

رفتیم   و    خیمه    بر    چمن جان فزا زدیم

 

امّا  تو       ای     غزال       خرامان     نیامدی

 

دل     خواندت    بیا    به    تماشای     سوز او

 

هر   چند    شمع جان    به    شبستان نیامدی

 

بی   مهر   روی    تو    من و    دل در شب فراق

 

گر   چه    شدیم    سخت      هراسان    نیامدی

 

این    دل    سرای    توست   سرا   هم فدای تو

 

با   دل     شدیم    دست    به    دامان    نیامدی

 

شد    سر زمین    جان و   دلم  غم سرا به دهر

 

آخر   چرا    تو      یوسف     کنعان         نیامدی

 

زندان     نموده اند    به     من     شهر    خویشرا

 

یکدم    به     دیدنم    تو     به    زندان       نیامدی

 

گفتم     مگر    به     خواب     ببینم    جمال    تو

 

در    عالم     خیال    هم     ای     جان   نیامدی

 

بودی     تو    نور    دیده    و    شمع    سرای ما

 

دانم    ز   جور          فتنه        خصمان    نیامدی

 

زنجیرها      به      پای تو      بسته است روزگار

 

   زان     رو    به    دیدن    من      حیران     نیامدی 

 

 کامران گویدت همه دم در شب فراق

ای کرده جا به دفتر و     دیوان نیامدی

 

  

یک دم  برم  ای   نگار بر   گرد

ای مونس و   غمگسار بر گرد

پرسه گه   ماست   کوچه غم

روشنگر     شام    تار   بر گرد

ای   ابر    وفا     و     مهربانی

بر    ملک   دگر    مبار   بر  گرد

هر لحظه به  صد زبان   بگویم

ای   رفته   ازین   دیار بر  گرد

غم خانه شده است خانه بیتو

ای    نوگل   مه    عذار  بر  گرد

 پلکان   سحر   نشد   ز   هم وا

ای   شمس   طلایه دار برگرد

بی روی   تو    بر   دل   حزینم

از   طعنه   خلیده   خار بر  گرد

خورشید   دمیده  لیک غمناک

سوی   من    سوگوار   بر گرد

بیروی   تو   در   سرای  پر غم

گشتیم   ذلیل   و  خوار بر  گرد

 

                    آدمی را  از   شرف  بیگانه    سازد   اعتیاد                

 

صاحب  صد خانه را بی خانه   سازد اعتیاد

 

مهر همسر یا  که فرزند از  کفت  گردد  برون

 

 چون ترا از   عاطفه   بیگانه سازد    اعتیاد

 

می نشیند همچو جغد شوم بر   بام   حیات

 

خانه و    کاشانه   را    ویرانه   سازد   اعتیاد

 

هیچ       دانایی    نمی   افتد به دام  شرّ  او

 

مردم  فرزانه  را    دیوانه      سازد     ا  عتیاد

 

با ر   الهی ریشه کن    این    بلای    شوم  را

 

خلق    را    آواره  از   کاشانه    سازد   اعتیاد

 

همچودودی می شود سرمایه ازدستت برون

 

چون ترا کور و     کر   و مستانه سازد    اعتیاد

 

می رود ایمان زدستت   سست گردد غیرتت

 

با پلید یها  ترا  هم     خانه     سازد     اعتیاد

 

پای همت لنگ  گردد  می رود     درگل فرو

 

این جهان را  بهر  تو   غمخانه    سازد اعتیاد

 

از تو   فرزند   وعیال   و دوستان   دل برکنند

 

چون  وجودت    را بلای    خانه سازد   اعتیاد

 

بس کن ای کامران دانندعاقلان این نکته را

 

آدمی    را از   شرف    بیگانه   سازد  اعتیاد

 

تصویردردورنجها

 

شعر من    ای آشنا   تصویر   درد  و  رنجهاست

 

خار  چشم   چاپلوسان   عاری  از  رنگ وریاست

 

تا   که   آه   مستمندی    خیزد   از   اعماق    دل

 

شعر   من   روشنگر   فریاد    دل ها  در   خفاست

 

تا   که   تزویر    و    ریا   و    مدح   را     رونق   بؤد

 

می خروشد  همچو  بحری  تا  عدالت  را   بقاست

 

کلک شعرم  را   حقیقت   سوژ ه ای   شد   پر   بها

 

شمّه ای   از  تربت   حق  دیده ام    را   تو تیاست

 

گر زمن پرسند شعرت در چه باب و مسلکی است

 

گویم   ای   دل    شعر  من    آئینه   اوهام   هاست

 

         مکتبت   کامران  الحق  دشمن  اهل ریاست

         

         شعرهای   دل  فروزت    را  بقا اندر  بقاست

 

 

 

امشب  بسان    ابرها  من   نیز   هم  بارانیم

 

چون تندری در آسمان می غرّم  و   طوفانیم

 

شددیدگانم خون فشان چون ابرهای  آسمان

 

دردا  نشد   کس    همدمم در این شب بارانیم

 

تنها و   سرگردان  شدم   در این     دیار  پرستم

 

ای چرخ   بد سیرت  بگو    تا چند  می سوزانیم

 

این بود   تقدیر  ای فلک دستم ندارد چون نمک

 

آری  ندید    از    کس    وفا    آخر  دل   بحرانیم

 

یعقوب    دهر    آخر   نشد  از حال زارم با خبر

 

یادم کنید  ای   دوستان  در  چاه   غم  زندانیم

 

نالم  ز   جور   دشمنان   یا  از  جفای   دوستان

 

ای   دل  ز   پا  آرد    مرا      این   عقده   پنهانیم

 

چون اسب سرکش ای دلامارا بهرسو می بری

 

در این    دیار  غم  فزا     تا    چند    می گردانیم

 

دامن غم   را  کن  رها  با    ما  به  شهر   گل  بیا

 

ای  دل  بگو آخر چرا  بر کوی   غم   می خوانیم

 

در شهر   گل  آن  دلربا    دارد  سرائی   با   صفا

 

گه ل   بوردا   اتراق   ایلیک  من بو یارن مهمانیم

 

تو  قبله     سبز    منی   هم   مطلع   شعر  منی

 

ملک کیان    آخر    ترا    هم  مسند   شاهی    ترا

 

از در  مران    این  خسته   را من نیز   هم   ایرانیم

 

کامران    ز بهر عشق او  شعر و   غزل تصنیف کن

آری   سمر    شد     د ر جهان  اشعار  پر   عرفانیم

 

ابرهای شهر عشق

اثر: استاد دیندار کامران

                 

   از  قید  و   بند   دهر   اگر    و ا رهیده ایم                    

          

                                                   

   بر ما  مگیر عیب  که  هجران   کشیده ایم                            

 

  بشکفته     است   غنچه    امید    بخت   ما                       

                      

    رویای  وصل   سبز   تو   در  خواب  دیده ایم                                    

 

  گفتنی چو  تندری   نه  خروشیده ای   چرا  ؟                   

           

 کردی گمان   که    ما ز تو ای  گل   بریده ایم                     

 

ما را به   تیغ     هجر  تو   گردن   زد  آسمان                           

             

  فریاد   چون   کنیم    که  ما     سر  بریده ایم                    

 

بنگر  طریق  عشق و   وفا  را  به   چشم   دل                    

 

 از    عافیت   بریده     به   محنت     رسیده ایم                       

 

 کردیم      جهد    پنجره     وصل   وا   نه  شد                        

                                  

 در   بزم     ماتمیم     که    غم    را  گزیده ایم                   

 

  آهوی  باد   پاست    دلم    در   مصاف   چرخ                     

                                       

  در   کوه    معنویت    و      عرفان    دویده ایم                       

 

   ما    زاده      غمیم     و     قرین      شقایقیم                                  

                                     

 دردا     به   جای   شیر     می  غم   مزیده ایم                     

 

 ما   راست  خنده   زرد  و  صدا  سرد  در  فراق                     

                       

   این   گونه     در     سراچه   غم     آرمیده ایم                      

 

گر  داشتیم   بال   و پر آن هم ز   غم   شکست                             

                                          

 بر   بام    عشق   تو    به    پر    دل     پریده ایم                          

 

  بنگر    به     ابرهای   غم انگیز    شهر     عشق                           

                              

   ما      قطره      غمیم   ز      آنها        چکیده ایم                            

 

            بیتاب و طاقتیم چو کامران  در فراق                                    

    

          چون  جامه صبوری  د ل را  دریده  ایم                                         

 

 

چه گویمت     دگر     ای      عشق    جاودانی    من

 

جهان    سبز    خجل    شد   ز     جان  فشانی    من

 

شکسته   بال       همای        سعاتم       چه      کنم

 

بسان       قافیه      شد      تنگ          زندگانی     من

 

سپیده    سر       نزد     اندر     شب        جدایی    تو

 

که در    ظلام      غمان    طی      شد    جوانی    من

 

سوار    رخش    غمم   گرز     هجر    توست      کفم

 

شکست       شوکت      رستم    ز       پهلوانی   من

 

داوی   درد    مرا     ده       که           دردمند      توام

 

چه    خوانمت    که    توئی    اصل    شادمانی  من

 

چه حاجتم به    زر و    سیم    و       گنج    قارون ها

 

لبان       لعل      تو        گردید ه       بهرمانی     من

 

به    باغ    سبز     وصالم    چو        دعوتم     بکنی

 

گل        امید    به   روید      ز          کامرانی       من

 

وصال تو    چو      دوبیتی    چه کوته   است   ولی

 

دراز      همچو        قصیده       غم        نهانی    من

 

به  جرم    آنکه     نئیم       چاپلوس    و       اهل ریا

 

نکرد      چرخ    کج      اندیش      سایه   بانی    من

 

برای    وصف      تو     کامران    کرد    ساز    غزل

 

دمی نظر    فکن     ای گل     به شعر خوانی من

 

گویند  گل  دمید  و  چمن  مشکبار  شد   

آمد به وجد و مطرب و غم در حصار شد   

گویند  مردمان     جوان  بخت  و  کامکار   

مطرب بخوان  که  موسم بوس کنار شد

    هر  چند شد  بهار و چمن گشت زر نگار     

بی تو مرا  چه سود که  فصل بهار شد

   آمد  بهار    و   حلقه  بزم    مرا    نکوفت    

دردا    عروس    درد   مرا  پرده  دار شد

 مجنون را اگر شب غم تیره شد چه باک  

روز    سفید  من  ز  غمت   شام  تار  شد 

 ای وای  از آن سپیده  دم    تلخ  و  جانگزا  

         ای وای از آن دمی   که  دلم سوگوار شد        

رفتی  تو   از   کنار  من  ای     نو بهار   من 

  چون  لاله   قلب  زار    منت    داغدار  شد 

    خورشید    می دمید  و  ز  بوی  فراق   تو    

   مرغ  دلم  چو   قمری  شیدا  خمار   شد

         دانی که بیرخت به گلستان چسان شدم     

  چشمان    پر  ملال      منت  اشکبار  شد

      از بس  که   ژاله  می چکد از  نرگس ترم     

  گلزار    دیده ام   ز   غمت  لاله  زار   شد

 گفتم   به    کوهسار   غمم  را   عیان   کنم 

    گریان   به  حال    زرد  دلم   کوهسار شد   

                                        

   بغض   فلک   گرفت  چو   فریاد   من شنید  

  ماتم    سرا     ز  حال     دلم    روزگار   شد

     بسیار  قصه     از  غم    هجران   شنیده ام  

  اما    غم    فراق  تو     چون  چوب  دار  شد

  

 آتشکده   دل    است  و  زمستان  نگاه من

   چون  دیده های  برفیم  آتش  حصارشد  

 

از  مدعی دیگر   چه  شکایت کنم  که   چون 

  دردا     طناب     دار    دلم       زلف  یار  شد

 ای   باغبان      چگونه      کنم  ترک  گلستان  

از عشق    نو گلی     دل  من   بی قرار شد

 با من مگو دگر سخن از عشق    و  عاشقی  

  مهر  و    وفا فنا  شد و  دل    شرمسار شد

    از    طعنه   رقیب   و    ز    بی مهری   حبیب   

  دلخسته ی      عاشقی  بخدا  خاکسار  شد

       

از  کوچه  خیال من  آن ماه وش  گذشت

          چندان گریستم   که دل از غصه خوار شد         

 

  شاه است و تاج دارد برسر ولی چه سود  

  از   خون  خیل     غمزدگان   تاج دار   شد

         

کامران اگر  چه کند دل  از روزگار دون

در ملک  شعر خیمه  زد   و  نامدار شد

 

 ناله  و     فریادم      از    گنبد   خضرا    گذشت                

    

 بیتو به  من  شام غم چون   شب یلدا   گذشت

 

قاصدک   وصل   تو      گفت   که     فردا     نئیم  

     

شادی     رویای     من    در   غم  فردا    گذشت

 

 کلبه  رنج   است   دل   سبز  نه  زرد   است دل

       

چشمه   درد   است  دل قصّه   ز شکوا   گذشت

 

 از    تو   همه     سرکشی    از   دل   من    بندگی  

     

عمر    به    عهد    شباب        غرق    تمنّا  گذشت

 

گشت  الف     قامتم    در  غم     هجرت  چو    دال    

   

  رو    به  جوانان    خرام    عاشقی    از   ما گذشت 

 

 من چه   کسم    یا   کئیم     بی تو     حبابم   خسم  

   

بیتو       دگر    طعنه     از    طعن      مفاجا   گذشت

 

 پرسه   گه    ما   دگر    کوچه    درد    است   و    غم   

      

 قصّه    به   ایجاز   خوان    عشق  ز  حاشا     گذشت

 

پنجره     گوید     به    راز      میرود    آن    گل    به ناز

        

دلبر      طنّاز     ازین        غمکده         تنها        گذشت

 

 چشم    مرا   دست    غم    بست   و     به  رویا سپرد  

     

چشم     گشودیم        تا     عیش    ز    دنیا    گذشت

 

 دل     که    مزّین    به    صد   علم    هنر    بود     گفت  

      

  عمر     ندانم    چه     بود     همچو     معمّا      گذشت

 

 قصه        کامران    و     دل    واقعه ای    جانگزاست        

                                                            

 مرغ     دلم       تشنه   لب   از     لب     دریا    گذشت

 

 

 بعد از من و تو

دل  خسته ام  ای  ساقی  بگذار  نگار آید

 

بگشا   در    میخانه   تا   باده   گسار    آید

 

در  ظلمت   یخبندان  یا دی     ننمود  از  ما

 

شاید که  به  فصل  گل  آن  لاله   عذار  آید

 

پیراهن  همچون   گل  اندر   تن   او   باشد

 

هر  گه  که  یهار   آید   دانم   که   نگار  آید

 

مستیم و  غزل خوانیم   آخر  در   گلشن  را

 

ای   صاحب   گلخانه   وا   کن   که هزار آید

 

شیر   هنرم    اما     دل     صید    غزالی   شد

 

بر   بیشه   شیر    اینک   او   بهر    شکار    آید

 

 می  نوش  و بنه  جا نا  اندر  لبم  آن  لب  را

 

در یا ب    که  جان  بر  لب  از   بهر  نثار   آید

 

اکنون   نظری  افکن  بر    من  که  ترا خواهم

 

چون  رخت  سفر بستم  شیون  به  چه کار آید

 

یک  جرعه  بیاد  ما می نوش  غزلخوان شو

 

بعد از  من و تو  ساقی  بس  لیل و نهار  آید

 

بس  لاله   دمد  از   گل  هم  شعله  غم  روید

 

از     بارش    ابر   غم  ،   کز   دیده    زار     آید

 

اردی     غزلهایم     زد   خیمه    در  این    عالم

 

آوای       غزل   هایم     تا    روز     شمار    آید

 

کامران به  فصل  گل  از چرخ  مکن شکوه

 

دم   را  تو  غنیمت  دان   ور نه شب تار آید

 

)))))))))))))))))))))

آمد  بهار    و    مژده     دیدار    می دهد

بر ما  خبر ز   وصل تو   دلدار     می دهد

 

ما راغرض ز سیرچمن بوی  وصل توست

تسکین مرا نه باغ و نه کهسار  می دهد

 

با توخوشت است سیروتماشای  بوستان

بی  تو     بهار   غم   به   من  زار  می دهد

 

هستم   حواری  تو  و  عیسی  دل  تویی

فیضت  خبر  ز  عالم    اسرار   می دهد

 

اما  نه ، یوسفی تو و  یعقوب توست دل

هجرت عذاب   بر من    غمخوار می دهد

 

قلب رئوف و خسته ما را   گداخت عشق

کابوس  هجر   تو   به   من آزار  می دهد

 

گویند   در   دیار  پری   زادگان  مهی  است

درمان    برای    عاشق     بیمار    می دهد

 

ای دل شکسته خاطر و شوریده سر مباش

سینای   عشق مرهم   و   تیمار    می دهد

 

درمان   کند   به   درد     کهنسال    عاشقان

پیمانه ای     که    حیدر       کرار      می دهد

 

گفتی  چگونه    این همه   ساز    غزل   کنی

نخلت    به ما بگو که  چسان   بار   می دهد؟

 

جبریل   عشق در   شب  هجران     پر  ملال  

                                       

        نظّاره   کن   که    وحی  به  دیندار   می دهد 

 

 

 

   ز   گریه   هر دو دیده ام  پر   از  ستاره     می شود    

 

 

  د لم   ز    داغ   هجر  تو   پر   از   شراره    می شود    

 

 

   سیاه    پرده    می کشد   بر    آسمان   من   غمت    

 

 

   ببین  که  آسمان   دل  چه    بی  ستاره   می شود

 

 

    مکن    خد نگ  هجر    را  به   سوی  عا شقت  رها 

 

        

    طناب   وصل       عاشقی   نگار     پاره   می شود

 

 

  نشسته   چون   به   مرکب    فراق   ما ه  روی   من       

 

    

  غبار     غم     مرا    به   پا    ازین  سواره   می شود

 

 

   به     روز      وصل   ای  صنم     چنان   مکم   لب  ترا 

 

             

  بسان   طفل    عاشق   تو   شیر  خواره     می شود

 

 

  پر   از    ترانه      می شو د    لبان     عاشقم      ولی   

 

      

  خموش   و    صامتم   ز   غم  چنین   اشاره  می شود 

 

 

 ز  هجر     می کُشد  مرا    به       روزگار     وصل   هم    

 

      

  چو    ناز    و  غمزه  می کند  ستم  دوباره    می شود

 

 

   منم   که    میگساره ام     نه باده    مُسته  می خورم  

 

       

   ببین  چه  ظلم ها    کنون      به  میگساره    می شود

 

 

   خزان  ظلم   می رسد    به    صحن      بوستان     حق    

 

     

    دل   خزان   پر    ستم     چو    سنگ   خاره    می شود

 

 

    شکسته    شاخ    و     برگ     گل  ز تند  باد  این  خزان    

 

 

   ببین    عروس   این    چمن    چه  بد    قواره    می شود

 

 

  سولاندا   أولکه   نین  گولی    سنونده    کامرانون    یانار 

         

  برای     رفع      درد      ما   بگو   چه     چاره    می شود

 

هر     دیده ای  که        بینی      آلوده   گناه است

 

دل ها     در این  زمانه  مجذوب      یک  نگاه است

 

دیگر  نشان  اخلاص  در عشق و  عاشقی نیست

 

این  گونه   آشنایی     چون   شام   بی پگاه است

 

مجنون      عشق  لیلی  نتوان  شدن  در این  دهر

 

لیلای   این   زمانه  مشتاق   عّز    و   جاه    است

 

عاشق شدن  در این  دهر   فرضیه  محال    است

 

معشوق  قرن   حاضر  کی     یار     بی پناه است

 

دیگر   حدیث       مجنون         یا     داستان   فرهاد

 

در  نزد       زرپرستان  بیرون   ز رسم  و  راه  است

 

تزویر  گر  درین       دهر  بر      مسند     مراد است

 

آری که کسب  وکارش ای   دوست    روبراه است

 

ما  عاشقیم        اما      شیدای     عدل      و   دادیم

 

آزادگی     گزیدیم      ما   را  نه   جان      پناه  است

 

تزویر     گر   نبودیم   در    دشت     غم     غنودیم

 

یزدان   پاک      جانا   بر   حال      ما  گواه  است

 

هر کله ای  که  خالی است دارد کلاهی از  زر

 

سرهای اهل  فکرت   بنگر  که  بی  کلاه است

 

فریاد    غل و     زنجیر     خیزد     ز   هر     کرانه

 

 

چون   جای   شیر ای   دل  روباه   پادشاه  است

 

اندر   عراق   و   در    شام      ریزند     خون شیعه  

 

 

 چون    صهیونبسم  و داعش    دنیای قتلگاه است

 

کامران    شعر نابت  برّان     چو  ذوالفقار  است

 

اندر مصاف  شعرت  صد  کوه  همچو  کاه  است

 

(((((((((((((((((((((((((((((((

می کشیم  از تو  جفا  کیش  جفا  دم   نزنیم

 

که نمانده  است  تن  و روح  دگر   پیرهنیم

 

چند دم می زنی از حسن فلک پرور خویش

 

حال  ما  بین  که  افسرده   و  بیمار   تنیم

 

نیست   احساس  کبوتر  دل  پر کین   ترا

 

ورنه  در  دام تو افتاده و دور از و چمنیم

 

ما   پرستوی    وفائیم   بر   آنیم    کنون

 

که   نظر  بر  تو  کاشانه  عشقت  فکنیم

 

عقل زد طعنه چرا جامه کفن شد به  تنت

 

ما  شهیدان   فراقیم   که   خونین   کفنیم

 

از  ازل   دل  بتو دادیم  که مشتاق توأیم

 

صبرم از هجر مفرمای که  ما  ممتحنیم

 

عقل  گفتا  که  منه  گام  در این دام بلا

 

چه توان کرد که ما عاشق مشک وختنیم

 

همچو   کامران حزینیم و    گرفتار   بلا

زانکه در عشق تو آواره دشت و دمنیم

    

 

 

غزل عشق   

 

                                  

بعد از این خیمه به کاشانه دلدار زنیم

 

تا که از گلشن او بوی وصالی بکنیم

 

ما نه آنیم که مغلوب فراق تو شویم

 

بشکند شانه اگر شانه ته زلفت نزنیم

 

ما بت کبر   و منیت    به شکستیم کنون

 

نه خلیل الهیم ای دوست ولی بت شکنیم

 

گرچه صا حب نظرانیم  پریشان  زغمیم

 

خبر از خویش نداریم  که  بی  خویشتنیم

 

همچو خورشید جهانتاب به هر بام و دریم

 

دست ما  گیر  که  آواره  دشت  و  دمنیم

 

قامت  سرو  رسای  تو    برازنده  ماست

 

جامه ای   بهر  تو از  تار دل خویش تنیم

 

نکنیم از گل رخسار  تو ما  دل  که  کنون

 

زان که در عشق تو آواره و دور از وطنیم

 

عده ای دم زند از جاه جهان گستر خویش

 

وه   چه  کوته  نظرانیم که  در  بند  منیم

 

      غزل   عشق    سرودیم  چو   کامران    کنون     

        میخورد غبطه شکر وه که چه شیرین سخنیم    

    

 

 

هر چند دل شکسته و از پا فتاده ایم

 

مدیون کس نه ایم که آ زاد زاده ایم

 

داغ غمت چو بمب اتم بر دلم نشست

 

دست دعا به خالق منان گشاده ایم

 

تا چند جور     و ظلم تو بر ما روا بود

 

داغی زجور و ظلم تو بر دل نهاده ایم

 

کم کن ریا و کبر منیت دگر بس است

 

بر ما    ستم مدار    که از    پا فتاده ایم

 

مستیم لیک مست زعرفان عشق دوست

 

    مردم بدین  گمان که ما مست باده ایم

 

    از ما مجو  صبوری و   شادابی   ای طبیب

 

         ظلمی کشیده ایم  و دل از دست داده ایم

 

       هر چند از ریا    شده   یک   خیل     کامیاب

 

        اهل ریا نه ایم  که یکرنگ   و      ساده ایم

 

         مردم به باغ عیش خرامان و  ما غمین

 

           چون  در مصاف داغ غمت ایستاده ایم

        

باغ وجود

گرچه   بی باغ    وجودت   دلم اندر قفس است

 

عاشق دل شده را    یاد تو   ایدوست    بس است

 

گفته ای    در   نفس   باز  پسین   است   وصال

 

چهره  بنمای    که   تعجیل    مرا  آن  نفس است

 

از     شراب    نگهت    مست   کن  ای  دوست  مرا

 

باده       جام       نگاه       تو   مرا    داد رس  است

 

وعده    دادی   به     یکی  بوسه     دلم  شاد  کنی

 

مرحمت کن  که مرا  وعده      بوست   هوس است

 

من    در    آیینه      عشق     تو      بقا         یافته ام

 

آنکه   دم   می زند از خویش ندانم چه   کس است

 

بس  که  صد   نقش   مرادم   شده  در   دیده  پر آب

 

دیده گانم       ز      فراق  تو     چو  رود  ارس  است

 

گفته  بودی       طبقی     گل     ببر    از  گلشن  من

 

کی   به  گلزار  تو     ای دوست مر  ا دسترس است

 

ا ندر آیینه     عشقم       به    نگر     قامت       خویش

 

که   ترا  رخت  تن      از  آه   دلم      ملتبس      است

 

شعرمن گلبن      جان    پرور      آن    جنگل   توست

 

بگذر  از  صحبت  دونان  که همه     خار   وخس است

 

بوی  یکرنگی     ازین   خیل     ندیده      است   کسی

 

خیل     نا پاک ریا  طالب حرص      و     هوس  است

           

        

 

 غزلی برای غزل

نشسته   قمری   عشقم  به  شاخسار غزل

 

نوای   عشق    به  گوش   آید از    دیار   غزل

 

مرا   شراب   نگاه   تو   کرده  مست و  خمار

 

گلی  به   یاد  تو   چیدم  ز    شاخسار   غزل

 

بیا  به   گلشن   و  بر  کوهسار  عشق رویم

 

ببین چه دلکش و نغز    است   آبشار   غزل

 

فکنده مرغ دلم را به   دام  جادوی   خویش

 

بیا که  با  تو  بگویم   شدم      شکا ر   غزل

 

برای     وصل    جمال    تو  ای  غزال  غزل

 

شدم  ز   جان  و  ز دل  بنده  دوستدار  غزل

 

سبوی    میکده   را  بشکن ای   نکو  ز بهار

 

بیا    و   جام    میم    ده   ز     جویبار   غزل

 

غزل   دوای   دل   عاشقان  خسته   دل است

 

صفای   من    ز    می ناب  خوش گوار  غزل

 

قصیده   و    قطعه های   نو  و  سپید   همه

 

نگشته اند   و    نه گردند    هم   عیار     غزل

 

حدیث  عشق و جوانی  و شرح  وصل و فراق

 

بیان   چگونه     توان    جز      به   روزگار   غزل

 

به  سیم    زر      نتوان     فاتح     قلوب    شدن

 

ولیک         فاتح     دلها       بود      نگار       غزل

 

به  یاد   روی    تو     کامران   ای    غزال   غزل

 

نموده      این    گهر     ناب    را       نثار    غزل

 

 

 

کوچه درد

دیرگاهی  است   که      در   کوی   تو   اندر   گذریم

شوق   دیدار    تو  داریم     و   ز    خود    بی خبریم

 

به  خداوند   تعالی     که     رحیم     است   و   غفور

بهر   دیدار   تو     ما        از      همه     مشتاق   تریم

 

بخت   و   اقبال  تو  سبز  است و گل  روی   تو سبز

ما  که    پاییزی     و       زردیم     ز       ملک     دگریم

 

دیده    عقل    نبیند     که    چه   حسنی   است تورا

دیده    دل      به     گشاییم       که      اهل     بصریم

 

با خط   و خال   و    جمال    تو   نه    گردیم     قرین

در     دل   جام   جم     خویش    تو   را     می نگریم

 

دیگران   شادو  غزل خوان   و  به  کف ساغر و  می

ما      اسیر  غم    و    دردیم     که    صاحب   نظریم

 

بهر    صید   من   دل   خسته    مکش تیر   و   کمان

ما       که    مغلوب    قضاییم     و    اسیر     قدریم

 

گفته   بودی     غزلی    شاد    و   فرح    بخش   بگو

غزل          شاد      نداریم    که       خونین     جگریم

 

قوم بی مایه   در  آن برزن و  کو  دل   خوش و   شاد

ما   که   در    کوچه        دردیم      ز     خیل    هنریم

 

طایرطبع  تو   کامران  کند با من  جنگ

ما سر جنگ  نداریم  که بی بال  وپریم

 

 

لبخند مادر

 

سرود           قدسیان         گفتار     مادر

 

تجلی گاه         حق        رخسار       مادر

 

ز   لبخندش     به  خندد      باغ      شعرم

 

غذای       روح      من        گفتار      مادر

 

ازین   خوشتر  و  ز   این بهتر   چه   گویم

 

شقایق ها          فدای         تار        مادر

 

در    عالم    آتش        عشقش    فروزان

 

دو        صد    سنبل      فدای    نار   مادر

 

نهد    جنّات   را     حق         زیر       پایش

 

طریق       حق         بؤد       کردار     مادر

 

چکد      عطر       وفا    از      شاخسارش

 

صفای    جان      و       دل       گلزار   مادر

 

گر   او      خندد     به      خندد      آسمانها

 

ملائک            عاشق          دیدار       مادر

 

به      عالم      آرزو      جز      این      ندارم

 

که تا    یک      دم     شوم     غمخوار مادر

 

به مدحش    صد   زبان   خواهم  که   گویم

 

مگر        یک       شمّه      از    اسرار    مادر

 

غزال     طبع       شعرم        شد      خرامان

 

به      باغ        عشق        از       انوار    مادر

 

خموشی      را      گزین     مرغ     غزل ساز

 

نگنجد         در        غزل          ایثار        مادر

 

زبانم       الکن      ای      کامران        گردید

 

ز         مدح        شوکت       بسیار         مادر

 

بزم عشق

دربزم عشق هر    چه  که   تقریر    می شود

 

در   خنده های   سبز   تو   تفسیر   می شود

 

هرجا که عاشقی است کند جان نثاردوست

 

در     کارگاه      عشق چه تحریر     می شود

 

از من  مجو سلامت  و  بهبودی       ای طبیب

 

دردی    است در     دلم که نفس گیرمی شود

 

بغض      دلم  گرفته         و       بارانیم   کنون

 

کم کم   ز     دیده     اشک  سرازیر می   شود

 

مُردم   در     آرزوی     وصال  و        ندیدمت

 

ای نازنین        بیا  که  دلم  پیر می    شود

 

زخمی که مانده در   دلم ا ز تیغ   خصم دون

 

با  آفتاب    حُسن  تو   تطهیر      می   شود

 

مجنون روی توست     دل غم پرست   من

 

زندانی      بلاست    چه     تدبیر  می شود

 

گفتی     به     غل  زلف    به   بندم دل ترا

 

دیوانه    را چه    باک     که زنجیرمی   شود

 

زنجیرها     به      پای     دلم بسته    روزگار

 

خورده است     باده غم و    تعزیر می شود

 

کامران    آتشی شده بر    پا ز     شعر    تو

 

این  شعله  رفته رفته    فرا گير   مي شود

 

 دل های جهان

 

ییو تو به هر  کوی   فغان    می کنیم

رخنه    به   دل  های جهان   می کنیم

 

ما لج     و  یک     دنده   و   غر  زن نيیم

آن چه    صلاح است   همان   می کنیم

 

دل  که  جوان    است    نه  گردیم   پیر

جسم  خود   از عشق  جوان  می کنیم

 

قافیه   و       وزن  به    فرمان     ماست

مفتعلن         مفتعلان              می کنیم

 

ما    سخن      نغز    به   جان می خریم

 

از    سخن      زشت     فران    می گنیم

 

مثبت    اندیشی     در    خون   ماست

 

هر    چه   رسد     نیک گمان می کنیم

 

شعر    به  گوییم     و    غزل  چند بیت

 

ما بقی     شعر      نهان        می کنیم

 

شهر و وطن  یا  که گلستان یکی است

 

بهر    تو    هر      کوی    مکان می کنیم

 

آنچه    لطیف    است  و پریوش سلام

 

حمله    به      اردوی    ددان  می کنیم

 

شیوه    کامران    همین    است و بس

خدمت    یاران    به    جان     می کنیم

 

           

 شعر    طوفانی

قصه ام   طولانی  است،شعر من طوفانی است

 

عاشق     بی باکم     ،عشق  من   قرآنی است

 

چتر    در   دست  بگیر ،  سوی    من  گر آیی

 

آسمان      شعرم     ،  به    خدا   بارانی  است

 

شعله    می روید    از ،   شعر    آتش     ناکم

 

عذر  می خواهم  اگر،    شعرم     آتشدانی  است

 

گریه     من     جاری  ،    شده       در     ابیاتم

 

شعر من    پر     درد است ، درد   من  پنهانی است

 

آمده     جغد    به   باغ    ، داده     جولان     به  زاغ

 

 

آنکه   افتاده    چاه،    مرغ   خوش الحانی    است

 

روح    در   مغز    نهان ، عشق      در قلب  روان

 

 

سینما    خانه    ما ،  دیدنش     مجانی     است

 

این جهان  دهکده ایست ،طول و  عرضش  محدود

 

 

خانه اش   شیشه ای  و  ، حاصلش ویرانی است

 

سرمه   چشم    منست ، خاک     ایران   عزیز

 

شاعر        ایرانم   شعر      من   ایرانی   است

 

گفتی از  مال    جهان     تو     چه   اندوخته ای

 

حاصل  عمر   منت  ،  دفتر   و    دیوانی   است

تا که  کامران به رخش نظری  کرد  به گفت   

یا کنون من اویم  ،یا   که   کامرانی  او ست

 

 

بازی شطرنج عشق

 

بوُد     عشق   بتان    آیین  و کیشم

 

اسیر دست      احساسات   خویشم

 

منم   آن تک   درخت      اندر  بیابان

 

زند  باد  خزان  هر  لحظه   نیشم

 

بسی   فرسنگها   پیموده ام  راه

 

گذشتم بهر  تو از  قوم و خویشم

 

مرا  در      کلبه   تنهائی   خویش

 

مسوزان   رحم کن  بر جان ریشم

 

بیا  در   بازی   شطرنج    عشقت

 

بکن   ماتم   مده     اینقدر   کیشم

 

مرا   مگذار    تنها   چون  غریبان

 

بیا  ای  نازنین  یک لحظه پیشم

 

 

بوی غم

 

یک جهانی  پر   ز رویا ساختم

 

زندگانی   را  من  آخر  باختم

 

خانه سبزی   که بود   آمال من

 

واژگون شد   سوی غمها تاختم

 

بوی   غم خیزد دگر از شعر من

 

خویش   را در بحر غم   انداختم

 

شد بهار   من خزان  ای آسمان

 

زان   به توصیف   غمان  پرداختم

 

مرغ عشقم زانکه با منقار خویش

 

از     برایت    آشیانی     ساختم

 

همچو موری شد حقوقم پایمال

 

قدر   خود را  از   ازل نشناختم

 

قصر آمالم   نگون شد   ای دریغ

 

لاجرم      طرحی  نوین    انداختم

 

ترانه من

ترّنم     دل      عاشق  بؤد    ترانه    من 

 

من  آن  کویر    غمم   دشت  غم کرانه   من

 

دو  دست  خویش  نمودم   نگار  شانه     تو

 

ولی  چه   سود ؟ نکردی نظر  به شانه من

 

ز دست  غیر  سبویی   مگیر   و باده منوش

 

بيا   و    خيمه  بزن   در    شرابخانه   من

 

دلم ز  آتش  هجران  شده  است  دیر  مغان

 

شراب   هجر    تو   باشد  می   مغانه   من

 

قسم  به   حق تعالی   تویی   خدای   دلم

 

پس  از   یگانه    عالم    تویی    یگانه   من

 

کبوتر    غم   عشقم    چگونه   شرح   دهم

 

بزد    فراق    تو      آتش   به   آشیانه     من

 

در این  کویر  ستم  آب   و    دانه  کس  ندهد

 

کبوترم   که  بؤد   اشک     دیده   دانه   من

 

ببین  چگونه      سرودم   غزل   غزال   دلم

 

همای   عشق    بؤد    شعر     عاشغانه   من

 

مپرس از   غم کامران   و   اشک  دیده      او

 

چنین   سروده  شده   شعر     جاودانه   من

 

 

 

 

اوره گیم  مژده   وئرر نازلی   نیگاریم  گله جک 

 

 

  منی شیدا   ائلین     لاله   عذاریم      گله جک

 

 

   بیلیسیز  باغی  اومیدیم  نیه جان  تابدی  یئنه

  

        

   بو سویوق قیشدا منیم تازه   باهاریم  گله جک

  

        

    گه ترین باده  و  پیمانه  یخین   غم     قالاسین  

 

       

   کؤنولی مست  ائلین چشم خوماریم  گله جک

    

 

    تیشه عشق  الیمده   قازیرام     غم     داغینی 

 

       

  شیرین عشقینده   بو  دونیایه   غباریم  گله جک

 

 

  کؤنولی گوردیم اوُرچور گویلره  داغ  داشدا  گزیر

 

         

  تئز سوروشدوم نه خبر سئوله دی یاریم گله جک

 

 

  اولاجاق  یوسف  کنعان  منی     یعقوبه     قوناق  

 

  

     

   اي کونول ائدمه فغان  صبر و  قراریم   گله جک 

   

    

  ا ُودی  دینیم اُو دی  روحیم  اُودی  آرامی    جانیم 

 

 

     

    کی منیم  شاه  به به یم  شاه  دماریم    گله جک  

 

 

 

  چوخ گئجه یات مامیشام صبحه کیمین گوزله میشم 

  

 

   دئمیشم  اوز اوزیمه   ایندی    نیگارم        گله جک

 

 

     دئنه  شمع سالمیا  نورین   کی   گلیر   ماهی   منیر

    

      

      عالمی  روشن   ائدن   عزز       وقاریم         گله جک

 

 

     بو  غزل لر  کی سینه   منن   داشیری   دریا    اولوب 

 

                  

     قاینایب   عالمه   مین    قرن       بخاریم     گله     جک

 

 

      کامرانین       طبعی      جوشور      طغیان         ائدیر

 

 

     ساقیا    باد ه      گئتیر    باده      گساریم      گله جک

 

 )))))))))))))))))))))))

     تــَرک     قلدیم   وطنی   یار   و    دیار    ایسته  مرم   

 

  

    بی وفا  اولدی      یارم    بی  وفا   یار      ایسته مرم

 

 

     بیر   گؤزل   لاله أوزین  عشقی  منی   خوار ائله  دی  

       

    ئوزی   گول   غنچه   دهان  لاله    عذار     ایسته مرم

 

 جوان       عمریم       اوگؤزل       نازلی  یولندا   چؤردی            

         

    گؤردیم  عشقین    اوینون   نازلی     نیگار   ایسته مرم

 

      اوخومار      گوزلرینن    عومریمی    بر باد   ا  ئله د ون

        

     یوخ     صنم     آنلامادیم   چشمی   خومار  ایسته   مرم

 

    زولفی       عنبرلی    صنم     آغ    گونیمی     ائدی   قارا

 

    قالمیب       تاب     و     توان  مشک   تاتار     ایسته مرم

 

    منه       زندان       ائلیب     دونیانی    اول  ابرو     کمان

 

    ایسترم       آزاد     اولام     بند    و   حصار       ایسته رم

 

   شیخ     صنعان    کیمی   آز   قالدی     کؤنول  کافر  اولا

 

 

  به سدی  کافر     بالاسی      بوس  و   کنار    ایسته مرم

                                                                                                                                                                                                                                           

        

    كامرانين   دفتر ی     اشعاری    بیوک   باغدی      گؤزل 

 

            

   بو      گولستان    منه  بس   باغ    و   باهار  ایسته مرم

   

استاد رحیم دیندار(کامران) محبت کوزه سی

 

محبت کوزه سی          

                  

 

من      دیردیمه   محبت  سؤکیمین   گونده  داشارمش 

 

              

 نه  یلردیم     کی     محبت کوزه سین یاردا جا لارمش    

 

                   

   بیلمیردیم    کی   محبت     ده      اؤرکدن     آزا لارمش     

 

          

    منی   یار       بو شلیب     آخیر داها  یادان چخادارمش  

     

             

    گوی  دیم    خلق  ده بیلسین   بو     اورک دردیمی آخیر  

    

         

   منی    بد  گونده      قویوب   تک   رفقا یار دا  قاچارمش 

 

                    

  یارین   عشقینده   کول   اولدم     غم   هیجرانیله  دولدم    

  

               

  نه   بیلیردیم   کی  گؤزین    یاشیده     بیهوده  داشارمش 

    

                    

    داها    پروانه   و       شمعین     ناغلین  سيولمه    راوی 

 

                  

  من  یانان دا      دئمه       یاریم     منه  مستانه  باخارمش  

 

                       

  باده       اغیارین    الیندن      آلب      اول    یار  ایچرمیش  

    

            

   منی        کؤینده       گورنده      دئمه   تزویر   ساتارمش  

    

                       

   تکجه     یاریمده       یوخورمیش     بيله       تزویر   و ریالر 

 

          

  چوخلاری          وجدانی          دینی      دیمه       تزویر 

 

                               

   ساتدیلار    جاه    و      مقامه  شرفی     وجدانی   دینی  

 

                    

 اول    ریا    اهلی   کی   دینی  شرفی  جاهه   ساتارمش   

                                

سات   مادی     شعرینی    کامران   گؤزلیم منصب و جاهه 

                               

   اولکیه      شعر    و     ادبدن   بئله     شاعیر  ده   چیخارمش  

                         

 

 

عاشیقین    حالی اولار    غمدن فیکار   آخشام  چاغی

 

 

آی    آتان دا   قاش   گوزل اولدوز   لارا  کؤنلوم یانار

 

 

گؤزیاشی اولدوز   سایاق  غمدن  آخار   آخشام  چاغی

 

 

سئوگیلین    عشقینده  عاشیق   کوچه غمده گه زر

 

 

عاشیق  ئوزمعشوقه سین هردن  تاپارآخشام چاغی

 

 

گوی     دئیم بیلسین جماعت    نیلیب هیجران  منه

 

 

محنت  هیجرون   منی غمدن یخار   آخشام چاغی

 

 

وار  یئری  بیلسین   خلایق بومصیبت قصه سین

 

 

عاشقین قلبین غمه هیجران سیخارآخشام چاغی

 

 

 

قاش قارالان دا    هامی   گؤزلر   گله   ئوزسئوگیلی

 

 

مؤنسین الدن  وئرن غمدن   یانار   آخشام  چاغی

 

 

برزخ   غربتده  کی      درک   ایلیر       بو  مطلبی

 

 

کاسه  صبرین غریب عاشیق جالار آخشام چاغی

 

 

نیلیم گؤزلردی  کؤنلوم  بو   سویوق   ایللرسنی

 

 

داغ داشاایندی کؤنول  غمدن قاچار  آخشام چاغی

 

 

برزن  و  کوی و  خیاوان    دا  گزر    نالان       کؤنول

 

 

بخت  ئوز  قوی  ساسنه  هردن  چاتار  آخشام  چاغی

 

 

قالمیب   تاب و      توانیم اولمیشام    غم  لر   قوشی

 

 

قول قاناد  کؤنلوم قوشی  هردن  چالارآخشام چاغی

 

 

لاله ئوز  اول    غنچه    لب  جانا      گزنده  گولشنی

 

 

حسرتیلن  سئوگیله   کؤنلوم  باخار  آخشام  چاغی

 

 

نازلن   ماهه      منیرم    برزنه       آخشام   چیخار

 

 

 

اول  سببدن  گؤن  ایتر  جانا    باتار    آخشام  چاغی

 

 

 

مسته مستم ای گؤزل گوی آهی آه اوستن چکیم

 

 

نیلیم  کؤنلوم چهکرغمدن هاوار   آخشام    چاغی

 

گل یانیقلی شعره باخ کامران سئولردم به    دم

 

 

چشمه شعریم جوشارهردن  داشارآخشام چاغی

 

 

گئجه لر

 

ایلیر  محنت   هیجرون   منه  جولان  گئجه لر

 

هی اولور غمزده بو    بزمیده طوفان گئجه لر

 

ای  جماعت  یتیشین  دادیمه   بیر  چاره  قیلون

 

کونلومی  نالان ائدر بیر ده لی جیران گئجه لر

 

دشتی رویا  ده  گزیر خسته  و  آشفته  کونول

 

آتش هیجرون ائدیب سینه می سوزان گئجه لر

 

ایله مه درد   و غمیلن    منی همدم  گوزه لیم

 

آتش هیجرون ائدیر کلبه می ویران گئجه لر

 

یئل آچر یئل اوتری کلبه مین ای گول قاپسین

 

بو ائویم سن سیز اولوبدور منه زندان گئجه لر

 

یوخدی بیر محرمی رازیم   کی دیه سئوگیلیمه

 

سن دوشنده  یادیما کونلیم  اولور  قان گئجه لر

 

باخورام   صبحه جن   اولدوزلارا  یاریم    گله جک

 

اولاجاق همدمیم  اول  شمع  شبستان  گئجه لر

 

سن خسوف ایله دون آی تک ائله دون کلبه می تار

 

گل  گینن   گل  کی  منِّور   اولا     ایوان     گئجه لر

 

گئجه ده چوخدی فضیلت   گوزه لیم   حکمتی وار

 

اهل عرفان  لار اولوب همدمی جانان   گئجه لر

 

عاجزم توصیف ائدم من   گئجه   نین   حکمتینی

 

یه تی مه  همدم  اولوب  ناطق    قرآن گئجه لر

 

 

کامرانین   طایر  طبعی   گئجه لر   گویا   اولار

 

 

نیلیم   تدوین   اولور   دفتر   و  دیوان گئجه لر

 (((((((((((((((((((((((((

 

 

گئدر غملر نگاری بیرده   گورسم                         

 

 

گلیب   یارو   دیاری بیرده گورسم                         

 

 

داها ال  او زمرم   من   دامن   نن                          

 

 

 اگر کومیده     یاری   بیرده   گورسم                          

 

 

    داها میخانه    لردن   گئچ  مه رم من                             

 

 

اگر چشم     خماری   بیرده   گورسم                        

 

 

دوزر دیم       یولارینا   دسته  گول لر                        

 

 

  اونازلی    گول عذاری   بیرده گورسم                          

 

 

اونا    یوزلر    قوزی   قربانلق    الام                            

 

 

  اگر مشک   تتاری   بیرده      گورسم                              

 

 

   رقیبه وئرمرم   مهلت  یول    آچسون                               

 

 

   بوبوردا،   گرنگاری   بیرده     گورسم                               

 

 

    چاتار کونلیم    کاما    زندان      غمده                                  

 

 

 من اول  لیل و   نهاری   بیرده گورسم                                       

 

 

        داها    طعنه   و رامماز    لار    رقیب لر                                             

 

 

من اول دشمن شکاری بیرده گورسم                             

                                   

 

اونون    هر    بیته        دنیای        وئرم                           

                      

 

اگر     کامرانی    جانا    بیرده    گورسم                       

                    

))))))))))))))))))))))))))))

 

ای نازلی صنم آی  ده لی  جیران  هارا گئدون  

 

 سنسیز    کونولیم     ایلیر   افغان  هارا  گئددین

 

   سنسیز   داها      میخانه  ده     پیمانه   دولانماز   

 

   جانیم   سنه  ا ی جان اولا  قوربان  هارا   گئددین 

 

    گل سئوله   نه دن شامی  غمیم ده  اوفول ائدون

 

    سئولر     کونولیم     ای  مه  تابان هارا      گئددین

 

   هیجرون    گوزلیم  آغ  گونیمی    ایله       دی  قاره

 

  ای  راحت   جان    شمع   شبستان     هارا  گئددین

 

 گول زار         وجودیم    ده     أسیل لر    قارا   یئل لر

 

   سنسیز    منه غم  ایله دی     طوفان   هارا  گئددین

 

  گل   دیم    گوزلیم   کوی وه   گوردیم   اثرین   یوخ

 

کونلوم دیل آچوب سئوله دی ای جان هارا گئددین

 

هیجران اوخ آتیب  ایله دی بو باغریمی شان شان

 

دونیانی    منه    ایله دی    زندان       هارا  گئددین

 

نیلیم  کی   آخار   گوز  یاشی  هیجرون ده   دمادم

 

القانه      چونیب     دیده     گریان    هارا    گئددین

 

گول   خانه  مه   سنسیز  گوزلیم  قاره یئل  أسدی

 

گولخانه    اولوب        کلبه   احزان   هارا   گئددین

 

هیجران  اوخن     آتدون  منی  آماج    غم  ائدون

 

آی  قاشی کمان  اوخلاری مژگان هارا گئددین 

 

  زنجیر   تکین  بنده    چکیب  دور   منی   زولفون

 

طوفانلی  هوا  ده  کونولیم  کشتی  ده  قالدی

 

دریای    غمون اولدی خروشان     هارا   گئددین

 

عشقفونده  گوزل  اولدی  صفاهان  منه  موطن

 

دور    گل گول  آچوب ملک صفاهان هارا گئددین

 

      گلواژه   شعریم    شبی    هیجرانی ده   صولدی   

   

    قوربانین   اولا       دفتر   و  دیوان    ها را    گئددین

 

       غم  خیمه     وروب    تیغ     فراقون     منی   یاردی    

 

       کامرانون     اولوب     قانینه    غلتان هارا     گئددین

 

                  

           دار گونده                    

                             جانانیم                           

                               گئدیر                                  

 استاد رحیم دیندار(کامران)

                       

 

 گؤیللره  دریایه   دشته  آه   و  افغانیم     گئدیر                   

   

 

 ای گوزل گئد مه دایان سنلن دل و جانیم گئدیر                       

       

 

گئدمه پوزغون  حالیمی  درد و غمه   یار   ایلمه                  

 

 

 رحم ائد یئدی  سمایه    داد    و  افغانیم  گئدیر                      

           

 

 عنبر افشانی چمن  سن   ای  باهاره  جان  فزا                     

          

 

 اولما راضی سئولیم کی    عنبر افشانیم  گئدیر                       

            

 

  سن دنیز سن حسنیده اول لاله اوزلر  قطره آب                         

            

 

نینی یم  من  قطره بارانی   کی    عمانیم  گئدیر                            

              

 

سن  گوزللره اولکسینده  بیر  ایشقلی  ماهیدون                          

             

 

   نینی یم  اولدوز   لاری اول ماه     تابانیم     گئدیر                                  

                       

 

لاله اوزلر ملکینین تاجی دون   ای     زیبا     صنم                          

          

 

  گرائدم شیون  روا دور چون  کی سلطانیم  گئدیر                           

               

 

یوسف عشقیدون  ای  گول منده     یعقوب    زمان                       

        

   

 نینی یم  کنعان   دیارین  ماه     کنعانیم         گئدیر                       

                  

 

گورمیب    بیچاره  کونلیم  سن  تکین   شیرین  زبان                      

  

  

رحم قیل   گل   یانیمه   قویما دیم  جانیم        گئدیر                        

   

 

سن  گوزل   جیرانه  من    بو  دشتیده  حیرانی دیم                       

 

 

 نینی یم من کوه و دشتی چون  کی جیرانیم گئدیر                         

     

 

   کوکب  بختیم  اوفول  ائدی  گونیم       اولدی    قارا                                

 

 

  حالیمه  قان   غلیون    دار    گونده    جانانیم    گئدیر                               

     

 

  مهر   رخشانیم  سنیدون   مابقی    شمع   و    چراغ                            

 

 

  نینی یم     شمع    و    چراغی مهر رخشانیم  گئدیر                             

         

 

  اولماسا   ساقی    دولان   ماز  باده لر     میخانه  ده                      

 

 

  باغلیون   میخانه  نی  چون  باده     گردانیم      گئدیر                   

     

 

   سن منیم   ایمانمی   دون    سجده   گاه        عشقیده                 

 

 

 نینی یم من سجده    گاهی   چونکه   ایمانیم     گئدیر                  

             

 

       

   چرخ  بدسیرت    اولوب   دنیا   منه       یار      اولمادی                  

        

  

 گلشن بختیم  سارال  دی    چون کی   باغ بانیم  گئدیر             

                                      

            

 کامرانین   الهام    بخشی ای      فلک    ترک     ایلیر        

                             

 

          طبع  شعریم   بیرده    جوشماز مرغ  دستانیم    گئدیر                           

 

 

داستان واقعی کودکی یتیم در تهران

که با پیرمردی

کهنسال و دانا درد دل می کرد

این مناظره

    تراژدی غم و اندوه می باشدکه

 استاد رحیم دیندار

( کامران  )

آن را در قالب مثنوی

چنان جذاب و سوزناک سروده

کودک یتیم و پیر مرد

خیلی شگفت زده شدند

تا اینجا هر کسی این مثنوی

را خوانده گریه کرده است

 

تراژدی کودک وپیر

 

گفت به پیری  پسری  خرد  سال

 

قد وجودم   شده از غم   چو دال

 

خار    بلا   بر  جگر       من    خلید

 

خنده   شادی  به  لبم   کس ندید

 

سهم من از خوان فلک   زجر   بود

 

عامل    بدبختی    من   فقر      بود

 

 کاش   که   من هم   پدری   داشتم

 

 از   بر      شادی       گذری    داشتم

 

 کاش    چو  طفلان   دگر   بنده  هم

 

 بودم       فرخنده    و     فارغ  ز غم

 

تا پدرم    زنده  و   پر     جوش    بود

 

 با   غم    ایام    هم      آغوش    بود

 

 مرد  و مرا   در غم   و   ماتم   نشاند

 

 دیده من   بی رخ   او خون    فشاند

 

سایه مهرش  ز سرم   رفت و  رفت

 

در شب هجران قمرم رفت و  رفت

 

 طفل   دلم    در   غم و ماتم   غنود

 

اختر    اقبال    مرا       کی     ربود؟

 

پیر   ز   گفتار   پسر      شد    غمین

 

با غم  و با  درد  دلش   شد   عجین

 

گفت   مخور      غصه  که    از   اغنیا

 

داد        فقیران    به   ستاند     خدا

 

زان    که   نکردند     ترحم    به کس

 

 نیست  در این بادیه  فر یاد    رس

 

 گفت در این کار یقین حکمتی است

 

 در پی هر رنج و الم  راحتی   است

 

تکیه به   حق      کن   بنما    همتی

 

 تا که  ز     دونان    نکشی      منتی

 

 لطف     خدا وند     شود      یاورت

 

در  دو  جهان  حکمت  حق  داورت

 

 

چندقطعه شعر پست مدرن

 

مقام و منصب دنیا

 

ندارد ارزشی بی تو

 

در این دنیای ماشینی

 

در  این  دنیای

 

اینترنت

 

در این دنیای پر مکر

 

و پر از نیزنگ و نامردی

 

ولی قلب و وجودمن

 

شده جولان عشق تو

 

 کنون بشنو که من بیتو

 

زمینگیرم 

 

توان راه رفتن

 

 را ربوده عشق زیبایت

 

صداقت را در این دنیا نبازیدم

 

ترا خواهم ترا خواهم

 

نمی ترسم ز نامردان

 

نمی ترسم ز غوغاها

 

کنون با روح و با قلبم 

 

کنون باعقل

 

و منطق

 

 ترا خواهم ترا خواهم

 

 

چنان می خواهمت در دل

 

 که در واژه

 

و یا در شعر و با گفتار

 

بی پایان

 

غمم تسکین نمی یابد

 

جهان تنگ است حرفایم نمی گنجد

 

نمی گنجد

 

وفا و عشق ناز تو

 

میانبر هم

 

ندارد

 

چاره ام کن

 

وای من ایوای من

 

شبی   ایمل  و  جمیل      

 

 و کامنت کرد رنجورم  

 

 ز دست تو زدم فریاد

 

نمودم گریه و مویه

 

 که یارب از دلم دیگر

 

برون

 

گردان

 

 مهرش را

 

 دل شوریده ام

 

پنهان چنین

 

 می گفت

 

هر لحظه

 

که یارب بی اثر گردان

 

 کنون ای دوست پس بشنو

 

  اگر باشم هواپیما

 

در عشق بی مثال تو

 

خلِبانم توی ای جان

 

 که من بیتو زمینگیرم

 

مقام و منصب دنیا دارد ارزشی بیتو

 

در این دنیای ماشیتی

 

در دنیای

 

اینترنت

 

در این دنیای پر مکر و

 

پر  ازنیزنگ و نامردی

 

ولی قلب و وجود

 

شده جولان عشق تو

 

صداقت را در این دنیا نبازیدم

 

ترا خواهم ترا خواهم

 

نمی ترسم ز نامردان

 

نمی ترسم ز غوغاها

 

کنون با روح و با قلبم  کنون یا عقل

 

و منطق

 

ترا خواهم ترا خواهم

 

اگر عالم شود دشمن

 

کند قصد دل و جانم

 

ترا خواهم نرا خواهم

 

نه از سنگم نه از آهن

 

نه از اهل ریا کاران

 

دلی نازک تر از برگ  گل

 

عشق و صفا دارم

 

زنم فریاد

 

در اشعار و جیمیل  کامنت و تلگرام تو

 

 ز عسق و از فراق تو

 

ته چاهم که می میرم

 

بیا عشقم بیا قلبم

 

 نفس های دل تنگم

 

 ترا خواهم ترا خواهم

 

تراتا بی نهایت ها

((((((((((((((((((

 

اولین نگاه

 

ای بلای قلب من اولین نگاه

 

تومرا خلوت نشین

 

سرای عشق کرد

 

اولین نگاه تو

 

مرااز شهر

 

و دیار م آواره

کرد

 

زمانه

اگر زمانه بخواهد

 

یک لحظه ترا

 

از من جدا سازد

 

فریاد  عرش آسای من

 

دیوار صوتی آسمان

 

جهان  عشق را

 

می شکند

 

وخواب از چشم حسودان

 

بدکیش می ربایم

 

.من هرگز از سعایت بد کیشان

 

یک لحظه هم از توجدا

 

نمی گردم

 

وعشق ترا در سینمای

 

جهان عشق

 

ثبت و به نمایش در می آورم

 

تا بدانی

 

که عاشق راآرام وقرار

 

و خوفی

 

از بدکیشان نیست

 

 

 ________((((((((((((((((((((((((((

از این حرف های تشریفاتی که هی اس بدهی

یا ایمل بفرستی که اگرچه در کنارت نیستم

اما تو در قلب من همیشه

هستی و خواهی ماند نه .....

 نمی خوام در الفاظ و تشبیه هات گم  بشم

ولی درد دوریت عذابم دهد ترا می خواهم

در کنار خودم از پیامک ها کامنت ها

و ایمیل هایت  کاسه وجودم

پر است پس برای من باش

و در کنار من باش

 برای همیشه که دوستت دارم

در کنارم باشی همنفسم

باشی من اینطوری ترا می خواهم

من این نیمه شبهایی که از خوابِ

تو بیدار می‌شوم و خالی از رؤیای تو

می شوم را دوست ندارم.

من از شبهای طولانی ، من از بی تو بودن بیزارم .

چه تلخ نیستی !

خسته ام

نبودنت را گریسته ام … تلخِ ، تلخ

خسته ام از ماتم نگاه خودم

خسته ام

خسته از چرا چرا‌های نبودنِ تو

شرمگین, خانه خالی از حجم تو

دلتنگِ سرخیِ گونه‌های تو

دلتنگ نگاه افسون گرت

دلتنگ گل وجود ت هستم

به دادم برس نمی خواهم همیشه

 

تا خلق نگویند مکن گریه بسیار

گردم غزل درد و در اشعار بگریم

نه تحمل اینگونه زیستن بیتو را ندارم

 و این شعر غم اندر غم بسیار گویای

حال من است و بس

آری جاه و عزت من تو بودی

پس بیا

فقط و فقط منتظر حضور

همیشگی تو کنارم

هستم.....

نه در جملات

  عاشقانه

 سخن کوتاه کنم

بیا بیا و حتما بیا تا

سالهای عشق

و عاشقی من و تو

مثل گل پر پر نشود

و این به تصمیم و اراده

واقعی تو

بستگی دارد چون: در کار

خیر حاجت هیچ

استخاره نیست

از تو حرکت از خدا برکت

پس ز ودتر بیا

و باز آی و دل تنگ مرا

مونس جان باش

 فریاد می کشم

دوستت دارم

همیشه در کنار خودم......

باشی ........

 

 ))))))))))))))))))))))))))))

 

یکی شعر  و   غزل     یکجا     پسندد

 

یکی   هم   شعر   نو    تنها    پسندد

 

هدف عشق است هر قالب که  باشد

 

غم   دل     را     بگو      دنیا     پسندد

 

 

شعری

 :

در اعتراض به

شعرسهراب سپهری که گفت:

 

اثرمانا از:استاد دیندار (کامران)

  آب را گل نکنید

بُود این گفته سهراب سپهر

 

شده الهام بر آن سینه پاک

 

آری این عارف نقاش طبیعت دوست است

 

لیک دربین خلایق قدم آیا زده است

 

به یتیمان وبه پیران فقیران  زده سر

 

شده او همدم هم کاسه

 

دهقان وکشاورز تهیدست  یتیم

 

بایتیمان که  ازظلم ابر قدرتها

 

پدر و مادرشان کشته شده

 

آخر این شاعر نقاش نشسته خانه

 

بی خبر مانده زاشک ستم وآه

 

یتیمان تهیدست

 

که از ظلم ستم

 

پدرش مرده ز ظلم ظالم

 

مادرش نیز زظلم ستم تانک ابر قدرتها

 

 

داده جان لیک در آغوشش کودک گریان

 

 

کودکی در آنجا

 

 

مانده تنها وکند گریه بسی

 

زیرآن چکمه بیداد ستم

 

آب چشمش گلی اندر گلی است

 

کاش سهراب بجای کفتر

 

دلت از بهر یتیمان و فقیران می سوخت

 

جای کفتر  ز دو چشمان یتیم می چکد آب

 

می شود ازستم وظلم همین آب گلی

 

آه سهراب نگاهت سطحی است

 

کاش در عالم هستی نگهت عمقی بود

 

  حال سهراب  بیا گوش به کن

 

تا ببیند و بدانندخلایق هنر وشعر غم انگیزمرا

 

زانکه دارد هنر شعر صفای دگری

 

تا قیامت همه خوانند و بدانندو بگویند به آواز بلند

 

یادت ای شاعر آزاده بخیر....

 

********

موجهای دربدر

 هر روز  آب دیده  طفلان   بی  پدر

 

 مانند  جویبار  نه چون موج در  بدر

 

 از کوچه ها و نیز زکاشانه های ما 

 

 آری به  رنگ خون دلا می کند گذر

 

 هر  روز   آب  دیده   مردان   داغدار

 

از عقده های بی حد آنان دهد خبر

 

هر روز آب چشم تهیدست مردمان

 

چون چشمه ای زلال کند جلوه دگر

 

هر روز میشود گِلی این آب های پاک

 

کس نیست افکندبه چنین ماجرا  نظر

 

نظرات شما عزیزان: