چرخ   بدخوی     در   آزار   دل   زار    من   است    

حال    من    حالت  آن  قمری  دور  از  چمن است    

تن    بیمار   مرا   در       دل       صحرای      جنون

تک درخت  غم     هجران     تو  سایه فکن  است

سوسن  و   یاسمن  ای  دوست  نخواهد  دل  من

گل   وصل    تو  مرا    به    ز   گل       یاسمن است

هفت   شهر      غمت  ای      دوست  مرا  کرد  فنا

سایه ای  مانده  ز  من آنچه  د ر این    پیرهن   است

ناله  مرغ       دل   از   هفت   سما      هم     بگذشت

گر چه   این  طایر      غمدیده   ما      بی دهن    است

عقل      در   کوچه   هجر         تو  فرو        ماند  به  گل

زانکه  این  کوچه  چو     زلف  تو شکن  در  شکن  است

مدعی    از حسد    و     کینه      شده     شمر        زمان

زان   سبب    در    پی     نابودی    این جان    و تن است

زیر      خاکستر        او              آتش          بیداد         نهان

هر   چه   بر   ما    رسد  از      فتنه     این    اهرمن   است

باغ      اندیشه ام        آشفته   تر      از      زلف  تو      شد

حیف بزم    تو     که       جولانگه   زاغ        و    زغن   است

نه        هراسد        دل     کامران    ز        بیداد         عدو

مرد          میدان     عمل    صاحب  فن    و    سخن است