استاد رحیم دیندار(کامران)

سه غزل بسیار زیبا و دلنشین

روزگارا

روزگارا     دل    صاحب    نظران   می شکنی

سنگ غم بر سر شوریده سران  می شکنی

روزگارا  عجب این   است که از سنگدلی

حرمت  ما بر  کوته    نظران   می شکنی

این نه انصاف ونه از شوکت مردانگی است

چینی   نازک  ما    رهگذران    می شکنی

ما نرفتیم  چو دونان   ز   پی منصب  وجاه

وین عجب بین که دل همسفران می شکنی

بام    کاشانه   ما  را   به   کلنگ  بیداد

ای کج اندیش توچون بد گهران می شکنی

می زنی سنگ  ستم  بر سر آزاده   دلان

روزگارا   نه   سر  تاجوران  می شکنی

ساغر ماست پر از  باده اسلام و نبی

ساغر ما تو به دست دگران می شکنی

اهل علم و هنرم اسوه من عشق علی است

 کلک ما  را  به بر بی هنران  می شکنی

سهم کامران ز بیداد  تو  شد  خانه غم

روزگارا دل  خونین جگران می شکنی

گو هر شعر      

     گرچه   آن زیبا صنم   گردیده   با  اغیا ر یار

   گرچه کرده مرغ جان را آن بت خونخوارخوار

       لیک   دارد    صبر    ایوبی    دل    نالان  من

        گو  به  گردد    بهر جانم   زلف   آن  دلدار  دار

         تا   شدی    هم    صحبت    اغیار   تار این  دلم

       دم  نیارد   چون   شکسته   شد از   آن   گفتار  تار

          شد   خزان   هجر  مرغ   دل  رمید   از بوستان 

        ای دریغا  رفت  بی تو ای   گل رفت از گلسار سار

            ای   جفا جو   سنگ  دل    تا    چند   آزارم  کنی 

            عاشق غم    دیده ات    گشته    از   این   آزار زار

              نیست   روز  روشنم  را   خرمی    چون  شام تار

            چون سرای عشق   شد   آخر از این   رفتار   تار

           با    تامل    ای    جوانان   وطن     همت    کنید

           چون که می آید   پدید   آخر   از این    افکار کار

            علم  و  فن و  شعر وصنعت  را رواجی نو دهید 

            همت  ای هم    میهنان    تا  چند    در  انبا ربار

            می کنم   اندر    وطن  ایثار    هر دم  هم وطن

            گر چه  می دانم  چکد  روزی از این  ایثار   ثار

             خصم  دون  چون مار باشد   کرد   می باید حذر

             کی بداند  ای   عزیزان     ارزش     تیمار  مار

             هست چون  گلنار این    گل را که پروردم کنون 

            لیک خیزد  دم به دم جانا  از    این     گلنار نار

           گوهر  شعرم  نمی گردد     نثار      هر     خسی

            نیک  دانم   خصم   راآید   از    این    اشعار عار

            گشته ای    دیندار    تو  افسانه     ملک      کیان

               گر   نسازندت      رقیبان     اندرین   بازار    زار

قرن اتم

اثر: استاد دیندار (کامران)

تو  یوسف  عصری  تو  شه  ماه  رخانی

تو  یوسف   قلب منی   و   بهتر   از    آنی 

در   قرن   اتم    گر  چه شده  عشق مجازی

لیلای    منی     بی  نو   کنم   اشک  فشانی

یوسف     کند    از    خرمن    حسن  تو گدایی

از   پیرهن       وصل       تو      یابیم      جوانی

مدهوش    تو    عالم    شود    ار چهره نمایی

یا شکر  از  آن    لعل    لبانت    چو     فشانی

تو     روشنی         مردمک        دیده      مایی

نتوان      به     زبان  فلمی    گفت     چسانی

آندم  که  به  صد    ناز  در    آغوش  من    آیی

جان   و  دل    ما  را  تو  به   یک لحظه ستانی

شیدای    توأم     لیلی     و   مچنون   نشناسم

تو  لیلی   و  شیرینی  و       عذرای      زمانی

اندر  دل    و   در    روح   و   روان  جای گرفتی

تو      کعبه       آمال   من     و      ورد  زبانی

تو     پادشه    حسنی    و   سلطان    سخن  من

کردند    شه    حسن    و    سخن   نیک  تبانی

گشتم    همه          وادی       عرفان     گذشتم

از دایره    عشق      که     تو       مرکز    آنی

کاشانه    دل    سبز     شد    از   جلوه   حسُنت

زیبد    به    لب      دهر    اگر     خنده      نشانی

زاهد    چه     دهی     پند    به    رندان    خرابات

حالی    که    مرا    هست  در این عشق ندانی

اندر        دل       کامران   کنی   جلوه     نمایی

ای     آنکه      در     آفاق   به  از    ماه جهانی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: